اختلال شخصیت نمایشی چیست؟ – علائم و درمان به زبان ساده

برخی اوقات می‌بینیم که فردی تمام اعمال خود را به نیت جلب توجه دیگران انجام می‌دهد و نیاز به توجه و دیده شدن در او به حدی بالا است که دست به کارهای نامناسب یا خطرناک می‌زند. چنین فردی احتمالا به اختلال شخصیت نمایشی مبتلا است. در این مطلب از مجله فرادرس ابتدا توضیح می‌دهیم اختلال شخصیت نمایشی چیست، چه علائمی دارد و چطور می‌توان آن را تشخیص داد. در گام بعدی به سراغ شیوه‌های درمان و سبب‌شناسی این اختلال می‌رویم. پس از آن توضیح می‌دهیم با افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی چطور باید برخورد کرد و سپس، شش نوع متفاوت این اختلال را همراه چند فیلم در این زمینه معرفی می‌کنیم. در آخر به سوالات رایج در مورد اختلال شخصیت نمایشی پاسخ می‌دهیم.

اختلال شخصیت نمایشی چیست؟

«اختلال شخصیت نمایشی»‌ (Histrionic Personality Disorder | HPD) یکی از ده نوع اختلال‌ شخصیت شناخته‌ شده در آسیب‌شناسی روانی است. این اختلال در «خوشه ‎(‎Cluster B) «B اختلال‌های شخصیت جای می‌‎گیرد. اختلال‌های خوشه B، اختلال‌هایی هستند که فرد مبتلا به آن‌ها هیجان‌های نامناسبی نسبت به موقعیت دارد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، هیجان‌هایی متغیر،‌ شدید و تئاتری از خود نشان می‌دهند. تصویر آن‌ها از خود مخدوش است، احساسات واقعی خود را نمی‌شناسند و عزت‌نفس‌ آن‌ها به تایید دیگران بستگی دارد. به همین علت، همواره با رفتار خود، به دنبال جلب توجه دیگران هستند. توجه‌طلبی این افراد به حدی زیاد است که ممکن است رفتارهای کاملا نامناسب یا خطرناکی برای جلب توجه انجام دهند. همچنین، در روابط بین‌فردی رفتارهای سطحی و متغیر دارند و دیگران را به بازی می‌گیرند.

آن‌ها به‌خاطر رفتارهای نامناسبی که دارند، در حفظ روابط خود با دیگران به مشکل برمی‌خورند. این گروه متوجه تاثیر رفتار خود بر دیگران نمی‌شوند، برای همین، معمولا در زندگی شخصی، محیط کار و اجتماع با مشکل روبه‌رو هستند. البته گاه دیده می‌شود که این افراد به علت جذابیتی که از دور دارند، در محیط کار خود موفق هستند اما همواره در حفظ روابط نزدیک شکست می‌خورند.

اختلال شخصیت نمایشی حدود ۱ درصد جمعیت را در بر می‌گیرد. زنان بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا هستند. علائم این اختلال معمولا در اواخر نوجوانی یا اوایل بیست سالگی ظاهر می‌شوند. اختلال‌ شخصیت نمایشی همچون دیگر اختلال‌های شخصیت، اختلالی پایدار است و در صورتی که درمان نشود،‌ تا آخر عمر همراه فرد باقی می‌ماند.

علائم اختلال شخصیت نمایشی

علائم اختلال شخصیت نمایشی در تمام افراد مبتلا به آن یکسان نیست و از فرد به فرد می‌تواند تغییر کند. در ادامه به طیف علائمی که ممکن است در افراد مبتلا به این اختلال دیده شود،‌ اشاره شده است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی احساسات بسیار سطحی و تغییرپذیری دارند که به شکلی تئاتری و اغراق‌آمیز آن را بیان می‌کنند. حالت‌ها، عقاید و باورهای‌ آن‌ها زودگذر و متغیر هستند و بسته به موقعیت تغییر می‌کنند. آن‌ها ممکن است با اعتمادبه‌نفس زیاد و با صدای بلند نظرات خود را بیان کنند اما گفتار آن‌ها فاقد جزئیات است و مضمون حرف‌های آن‌ها بسیار سطحی است. در واقع، پشتیبان زیادی برای نظر خود ندارند و اغلب به سرعت حرف‌هایشان را تغییر می‌دهند.

این افراد همواره در صدد جلب توجه دیگران هستند و نیاز دارند مرکز توجه باشند. در غیر این صورت، احساس بی‌ارزشی و افسردگی می‌کنند. برای آن‌ها ضروری است که دیگران شاهد رفتارهای آن‌ها باشند و تایید و توجه لازم را به آن‌ها بدهند. به همین علت، برای توجه‌طلبی دست به هر کاری می‌زنند. آن‌ها بیش از حد به ظاهر خود اهمیت می‌دهند. معمولا لباس‌های روشن و عجیب می‌پوشند و ظاهرشان اولین چیزی است که برای جلب توجه دیگران به کار‌ می‌گیرند.

جلب توجه آن‌ها در این نقطه تمام نمی‌شود بلکه حتی از رفتارهای اغواگر جنسی برای جلب توجه یا بازی دادن دیگران استفاده می‌کنند. فرو رفتن در نقش قربانی، نشان دادن علائم اغراق‌آمیزی از ضعف یا بیماری و تهدید به خودکشی نیز از جمله روش‌های دیگر آن‌ها برای جلب توجه دیگران است.

افراد مبتلا به شخصیت نمایشی وابسته به تایید و توجه دیگران هستند. در نتیجه، به سرعت از اشکال مختلف مد پیروی می‌کنند و به راحتی تحت تاثیر دیگران قرار می‌گیرند. آن‌ها روابط را بسیار صمیمانه‌تر و نزدیک‌تر از آنچه که در واقعیت وجود دارد، در نظر می‌گیرند. به همین علت معمولا رفتارشان ساختگی و نامناسب به نظر می‌رسد.

تشخیص اختلال شخصیت نمایشی در DSM5

اختلال‌های شخصیت نیز همانند تمام اختلال‌های روانی شناخته شده، بر اساس ملاک‌های موجود در کتاب آسیب‌شناسی روانی مرجع «راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی» (Diagnostic and Statistical Manual Of Mental Disorders | DSM) شناسایی می‌شوند. ملاک‌های اختلال‌ شخصیت نمایشی در این کتاب به شرح زیر است و در ادامه این مطلب از مجله فرادرس آن‌ها را بیان می‌کنیم.

• A: وجود الگویی فراگیر از بروز هیجان‌ بیش‌ازحد و جلب توجه افراطی. این رفتارها که در اوایل بزرگسالی شروع می‌شوند و در زمینه‌های متفاوت وجود دارند، باید توسط پنج عدد (یا بیشتر) از مولفه‌های زیر مشخص شوند.

توجه کنید که تشخیص اختلال‌های شخصیت تنها برای افراد بالاتر از ۱۸ سال صورت می‌گیرد.

تشخیص افتراقی

اختلال شخصیت نمایشی با برخی از اختلال‌های دیگر از جمله «اختلال شخصیت مرزی»‌ (Borderline Personality Disorder) و «اختلال شخصیت خودشیفته»‌ (Narcissistic Personality Disorder) علائم مشترکی دارد. با این حال، راهکارهایی وجود دارد که بتوان این اختلال‌ها را از یکدیگر تمایز دارد.

تفاوت اختلال شخصیت نمایشی و اختلال شخصیت مرزی چیست؟

شباهت بسیار زیادی بین اختلال شخصیت نمایشی و مرزی وجود دارد. برای مثال در هر دو این اختلال‌ها،‌ افراد احساسات اغراق‌شده‌ای دارند که به سرعت تغییر می‌کند و رفتارهای تکانشی، سطحی، بی‌پروا و اغواگرایانه از خود نشان می‌دهند. با این وجود، این دو اختلال به وضوح از هم متفاوتند.

در اختلال شخصیت مرزی، رفتارهای خود-جرحی و خودکشی بیشتر از اختلال شخصیت نمایشی دیده می‌شود. همچنین، در این اختلال خشم از روابط نزدیک، احساس مزمن پوچی، گم‌گشتگی هویت و دوره‌های روان‌پریشی نسبت به اختلال شخصیت نمایشی شیوع بسیار بیشتری دارد.

تفاوت بین اختلال شخصیت نمایشی و اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟

در هر دو اختلال‌ شخصیت نمایشی و خودشیفته، فرد مبتلا از بودن در مرکز توجه لذت می‌برد ولی علت و جزئیات آن متفاوت است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته به خاطر احساس برتری خود انتظار ستایش شدن دارند اما کسانی که مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی هستند، برای دوری کردن از حس ناراحتی درونی خود به توجه دیگران نیاز دارند.

در اختلال شخصیت نمایشی تاکیدی بر دریافت توجه مثبت نیست. آن‌ها ممکن است برای جلب توجه در نقش قربانی فرو بروند یا خودشان را بسیار ضعیف و آسیب‌پذیر نشان بدهند.  همچنین، افراد مبتلا به شخصیت خودشیفته از روابط جنسی یا بازی‌های روانی برای رسیدن به اهداف خودخواهانه خود استفاده می‌کنند اما در شخصیت نمایشی، مقصود افراد از تمام بازی‌های روانی اغلب دریافت توجه دیگران است.

درمان اختلال شخصیت نمایشی

اغلب افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی متوجه مشکل خود نیستند و درک نمی‌کنند که رفتارهایشان مشکل‌ساز است. به همین علت، از مراجعه مستقیم به درمان‌گر امتناع می‌کنند. این افراد معمولا به خاطر مشکل دیگری مثل طلاق، افسردگی و... وارد فرایند درمان می‌شوند. به خاطر انکاری که در این افراد موجود دارد، درمان آن‌ها مشکل است اما غیرممکن نیست. متخصصین از روان‌درمانی و دارودرمانی برای درمان این اختلال استفاده می‌کنند.

روان درمانی

روان‌درمانی به افراد مبتلا به اختلال‌های شخصیت از جمله اختلال شخصیت نمایشی کمک می‌کند تا افکار و انگیزه‌های مربوط به رفتار خود را کشف کنند و بتوانند آن‌ها جایگزین نمایند تا ارتباط مثبت‌تری با دیگران برقرار کنند. این شیوه درمانی به خصوص برای افراد نمایشی مناسب است زیرا آن‌ها از احساسات واقعی خود فاصله دارند و نمی‌توانند آنچه را که واقعا تجربه می‌کنند، درک کنند.

«درمان‌ شناختی-رفتاری» (Cognitive-Behavioral Therapy | CBT) نوعی از روان‌درمانی است که در طی آن درمانگر به مراجعه‌کننده کمک می‌کند تا افکار و هیجان‌های درونی خود را شناسایی کند. سپس، الگوهای ناسازگار و تکرارشونده فکری مراجعه‌کننده را کشف کرده و تلاش می‌کند تا آن‌ها را با الگوهای فکری سازگارتر جایگزین کند. درمان‌های دیگر از جمله «درمان روان‌تحلیلی»‌ (Psychoanalytic Therapy) که به کاوش عمیق خواسته‌های مراجعه‌کننده می‌پردازد نیز برای اختلال شخصیت نمایشی مفید است.

«گروه‌درمانی» (Group Therapy) و «خانواده‌درمانی»‌ (Family Therapy) معمولا برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی توصیه نمی‌شود چراکه برخی از علائم آن‌ها از جمله رفتارهای توجه‌جویانه و اغراق‌آمیز در فضای گروهی افزایش می‌یابد.

دارو درمانی

هیچ دارویی به‌طور خاص برای درمان اختلال شخصیت نمایشی وجود ندارد اما بسته به صلاح‌دید روانپزشک،‌ از برخی از داروها برای کاهش علائم‌های این اختلال از جمله نوسان‌های خلقی، عصبانیت، اضطراب و افسردگی استفاده می‌شود.

انواع دیگر درمان

تکنیک‌های ذهن‌آگاهی مانند یوگا و تای‌چی یا روش‌های «بیوفیدبک»‌ (BioFeedback) می‌تواند در درمان افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی موثر باشد. این روش‌ها به فرد کمک می‌کنند تا احساسات درونی خود را بشناسند،‌ آرامش بیشتری داشته باشند و کمتر به شکل تکانشی عمل کنند.

سبب شناسی اختلال شخصیت نمایشی

هیچ دلیل منفردی برای اختلال شخصیت نمایشی شناخته نشده است، بلکه به نظر می‌رسد شکل‌گیری این اختلال حاصل ترکیبی از زیست‌شناسی، ژنتیک،‌ محیط و سبک فرزندپروری باشد.

نقش ژنتیک و زیست‌شناسی

هنگامی که شخصی در خانواده فرد مبتلا به این اختلال باشد، امکان ابتلای خود آن فرد به این اختلال بالاتر است، در نتیجه نمی‌توان نقش ژن‌های زیست‌شناسی در این اختلال را نادیده گرفت. پژوهش‌های روانشناسی فیزیولوژیک نشان می‌دهد که سطح انتقال‌دهنده عصبی نوراپی نفرین در این افراد بالاتر است. سطح بالای نوراپی‌نفرین منجر به اضطراب، وابستگی، تنوع‌طلبی و جامعه‌پذیری بالا می‌شود. حتی کسانی که حساسیت بالاتری نسبت به محرک های محیطی (نور، صدا و ...) دارند، بیشتر در معرض خطر اختلال شخصیت نمایشی هستند.

نقش محیط و فرزندپروری

در مورد نقش محیط، می‌توان به تاثیر تجربه تروما در دوران کودکی و مورد آزار کلامی قرار گرفتن در شکل‌گیری اختلال شخصیت نمایشی اشاره کرد. از سوی دیگر،‌ شیوه فرزندپروری نقش مهمی در ایجاد این اختلال دارد. کودکانی که با محدودیت خاصی روبه‌رو نیستند و اجازه دارند هر کاری که می‌خواهند را انجام بدهند، بیشتر در معرض ابتلا به شخصیت نمایشی هستند.

همچنین، کودکانی که بیشتر به خاطر ظاهر خود مورد توجه قرار می‌گیرند یا تاکید زیادی بر ظاهر و زیبایی آن‌ها می‌شود، نسبت به این اختلال آسیب‌پذیرترند. کودکانی که به علت ارتباط بد والدین با آن‌ها، عزت‌نفس پایینی دارند و کودکانی که مورد «غفلت»‌ (Neglect) واقع می‌شوند نیز در چنین شرایطی قرار دارند. علاوه بر این، والدینی که رفتار جنسی نامناسبی در مقابل کودکان از خود نشان می‌دهد، فرزندان خود را در معرض خطر ابتلا به این اختلال قرار می‌دهند.​

با شخص مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی چطور رفتار کنیم؟‌

افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی نسبت به طرد شدن و انتقاد بسیار حساس هستند. آن‌ها ممکن است رفتارهای نامناسب با محلی که در آن قرار دارند،‌ از خود نشان بدهند. همچنین، نیاز دائمی این دسته به جلب توجه، آن‌ها را در موقعیت‌های خطرناکی قرار می‌دهد. به همین علت، برخورد با چنین افرادی می‌توان بسیار مشکل باشد. با این حال، روش‌هایی وجود دارد که می‌توانید برای حفظ سلامت ارتباط خود در رابطه با این افراد به کار بگیرید.

1. مرز تعیین کنید. به شکلی دوستانه اما قاطع خط قرمزهای خود را مشخص کنید و بر روی حرف خود بمانید.
2. به آن‌ها یاداوری کنید که به آن‌ها اهمیت می‌دهید. به خصوص زمان‌هایی که بحث خط قرمزها است و باید قاطعانه برخورد کنید، به فرد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی خاطر نشان کنید که برای شما عزیز است.
3. آن‌ها را تشویق کنید تا در مورد اعمال خود فکر کنند. افراد مبتلا به این اختلال رفتارهای تکانشی دارند. تشویق دوستانه آن‌ها به تمرین تفکر انتقادی می‌تواند مهارت‌های لازم برای تصمیم‌گیری را به آن‌ها بیاموزد.
4. آرامش خود را حفظ کنید و رفتارهای نمایشی آن‌ها را تشویق نکنید. هنگامی که می‌دانید کاری را برای جلب توجه انجام می‌دهند، نسبت به آن عمل بی‌اعتنا باشید. هرگونه توجه شما (حتی توجه منفی) باعث تقویت و تکرار رفتار آن‌ها خواهد شد.
5. صداقت عمل داشته باشید. صادق بودن و مهربان بودن شما به فرد دچار شخصیت نمایشی کمک می‌کند تا یاد بگیرد چطور و چگونه می‌تواند به شکلی سالم با دیگران ارتباط بگیرد و بر دیگران اثر بگذارد.

انواع اختلال شخصیت نمایشی

«تئودور میلون» (Theodore Millon)، روانشناس آمریکایی، شخصیت نمایشی را به شش نوع مختلف تقسیم می‌کند. هر شخص مبتلا به این اختلال می‌تواند در یک یا بیشتر از یکی از انواع زیر بگنجد.

1. «نمایشی ایثارگر» (Appeasing Histrionic): این نوع از شخصیت نمایشی به دنبال تسکین دادن، سازش کردن، ترمیم روابط و رفع مشکلات است. او به شکل بی‌ثمری به دنبال موضوعات ترمیم‌ناپذیر می‌رود و برای حل مشکل خودش را فدا می‌کند تا از او تقدیر شود.
2. «نمایشی سرزنده»‌‌ (Vivacious Histrionic): آن‌ها افرادی جذاب، پرانرژی، پرشور و تکانشی هستند که به دنبال ماجراجویی و هیجان‌های لحظه‌ای می‌روند.
3.  «نمایشی طوفانی» (Tempestuous Histrionic): این افراد به شدت تکانشی و غیرقابل کنترل هستند. آن‌ها به راحتی بدخلق، عبوس و تندمزاج می‌شوند.
4. «نمایشی فریبکار» (Disingenuous histrionic): این گروه افرادی خودمحور، دروغگو، فریبکار و حسابگر هستند که دیگران را به بازی می‌گیرند. این نوع از اختلال شخصیت نمایشی به اختلال شخصیت ضداجتماعی نزدیک است.
5. «نمایشی تئاتری» (Theatrical Histrionic): آن‌ها به سرعت تحت تاثیر قرار می‌گیرند، رفتارهایی خاص و خودنمایی‌های چشم‌گیری دارند که جلب توجه می‌کند. حالت‌های آن‌ها نمایشی، اغراق‌ شده و تئاتری است.
6. «نمایشی کودکانه» (Infantile Histrionic): آن‌ها احساسات بسیار شدید و ناپایداری دارند. رفتارهایشان بسیار کودکانه است و به‌شدت به دیگران وابسته هستند.

معرفی فیلم در مورد اختلال شخصیت نمایشی

شخصیت‌هایی که در فیلم‌ها وجود دارند، به ما کمک می‌کند تا بهتر با علائم اختلال‌های شخصیتی‌ آشنا شویم. در ادامه این مطلب از مجله فرادرس چند فیلم در خصوص اختلال شخصیت نمایشی معرفی می‌کنیم.

۱. فیلم اتوبوسی به نام هوس

فیلم «اتوبوسی به نام هوس» (A Streetcar Named Desire) در سال ۱۹۵۱ از روی نمایشنامه‌ای که توسط «تنسی ویلیامز» (Tennessee Williams) نوشته شده بود، ساخته شد. این فیلم داستان زنی به نام «بلانش دبوآ»‌ (Blanche Dubois) را روایت می‌کند که پس از اخراج شدن از شغل خود، راهی منزل خواهر و شوهر خواهرش می‌شود. شخصیت بلانش در این فیلم ویژگی‌های شخصیت نمایشی و مرزی را به نمایش می‌گذارد.

۲. فیلم خانم جوان آینده‌دار

فیلم «خانم جوان آینده‌دار» (Promising Young Woman)، ساخت سال ۲۰۲۰،‌ در مورد زنی جوان به نام «کیسی توماس» (Cassie Thomas) است. کیسی به دنبال انتقام گرفتن از کسانی است که در گذشته به او آسیب زده‌اند و به‌وسیله میلی که به ساختن موقعیت‌های دراماتیک و تئاتری دارد، ویژگی‌های شخصیت نمایشی را نشان می‌دهد.

۳. فیلم بر باد رفته

فیلم «بر باد رفته» (Gone With The Wind) یک حماسه عاشقانه است که در جریان جنگ داخلی آمریکا اتفاق می‌افتد. این فیلم داستان «اسکارلت اوهارا» (Scarlett O'Hara)، زنی جنوبی را به تصویر می‌کشد که مرد رویاهایش قصد دارد با کس دیگری ازدواج کند. در مسیر این فیلم می‌بینیم که اسکارلت علائم اختلال شخصیت نمایشی را دارد.

۴. فیلم مرد پرنده‌ای

فیلم «مرد پرنده‌ای» (Birdman) با بازی «ادوارد نورتون» (Edward Norton) در سال ۲۰۱۴ ساخته شد. این فیلم در ژانر کمدی سیاه قرار دارد و داستان بازیگر میانسالی را به نمایش می‌گذارد که زمانی نقش مرد پرنده‌ای ابرقهرمان را به عهده داشته، او اکنون قصد دارد در نمایش دیگری حضور پیدا کند و شکوه از دسته خود را بازگراند. این مرد که به اختلال شخصیت نمایشی مبتلا است، در جستجوی تایید و توجه دیگران زندگی می‌کند و به آسانی تحت تاثیر نظر آن‌ها قرار می‌گیرد.

۵. فیلم صبحانه در تیفانی

فیلم «صبحانه در تیفانی» (Breakfast at Tiffany's) در سال ۱۹۶۱ با بازی «آدری هیپبورن» (Audrey Hepburn) ساخته شد. هیپورن در این فیلم نقش زنی با اختلال شخصیت نمایشی را بازی می‌کند که به شدت به تایید و توجه مردان اطراف خود نیاز دارد.

۶. فیلم دختران بدجنس

فیلم «دختران بدجنس» (Mean Girls) که در سال ۲۰۰۴ منتشر شد، به سبک‌ فیلم‌های کمدی نوجوان ساخته شده است. این فیلم در مورد دختری است که تا ۱۶ سالگی در خانه درس خوانده و حالا باید به دبیرستان عمومی برود و با قوانین نانوشته نوجوانان روبه‌رو شود. «رجینا گئورگ» (Regina George) یکی از شخصیت‌های این فیلم است که دیگران را بازی می‌دهد تا بتواند جایگاه خود را به عنوان دختر مشهور دبیرستان حفظ کند. شخصیت رجینا ویژگی‌های شخصیت نمایشی را دارد.

۷. فیلم همه‌چیز درباره ایو

«فیلم همه‌چیز درباره حوا» (All About Eve)، ساخت سال ۱۹۵۰، درباره دختری به نام «ایو هرینگتون» (Eve Harrington) است که برای رسیدن به شهرت در دنیای تئاتر و بیشتر دیده شدن، اطرافیان خود را به بازی می‌گیرد.

سوال‌های رایج

در ادامه به برخی از سوال‌های رایج در مورد اختلال شخصیت نمایشی پاسخ می‌دهیم.

آیا علائم اختلال شخصیت نمایشی با افزایش سن بدتر می‌شود؟

تحقیقات نشان می‌دهد که علائم اختلال شخصیت نمایشی با افزایش سن کاهش می‌یابد. این به معنی درمان خودبه‌‌خودی این افراد نیست بلکه احتمالا به دلیل انرژی کمتر آن‌ها در سنین بالاتر است. در صورتی که یکی از اطرافیان شما به این اختلال مبتلا است، بهترین کار این است که در اسرع وقت از درمان‌گر متخصص کمک بگیرید.

آیا افراد دچار اختلال شخصیت نمایشی همدلی ندارند؟

در کسانی که دچار اختلال شخصیت نمایشی هستند، تشخیص احساسات خود و دیگران دشوارتر است. در نتیجه، آن‌ها نمی‌توانند احساسات دیگران را به خوبی متوجه شوند و نسبت به بقیه افراد، همدلی کمتری از خود نشان می‌‌دهند.

اختلال شخصیت نمایشی چه عوارضی دارد ؟

افراد مبتلا به شخصیت نمایشی بیشتر از دیگران در معرض خطر افسردگی، سوءمصرف الکل، سوء مصرف مواد مخدر، اختلال‌های خوردن، «اختلال جسمانی‌سازی» (Somatoform Disorder) و «اختلال‌های تبدیلی»‌ (Conversion Disorders) هستند. بسیاری از آن‌ها «حمله پانیک»‌ (Panic Attack ) را مکرر تجربه می‌کنند. همچنین، اقدام به خودکشی در این افراد زیاد است که ممکن است منجر به مرگ شود.

علاوه بر این‌ها، در بسیاری از اوقات، این اختلال همراه با اختلال‌های شخصیت دیگر از جمله شخصیت مرزی، «اختلال شخصیت وابسته»‌ (Dependent Personality Disorder) و اختلال شخصیت خودشیفته دیده می‌شود.

آیا برای اختلال شخصیت نمایشی تست معتبری وجود دارد ؟

هیچ تست شناخته شده و معتبری برای ارزیابی اختلال شخصیت نمایشی در افراد وجود ندارد. شناسایی و تشخیص این اختلال تنها توسط متخصص روانپزشکی یا روانشناسی ممکن است.