راه شیری از سحابی مرداب تا سحابی پیپ — تصویر نجومی

در این چشم‌‌انداز پرستاره، رگه‌‌های تاریک و ابرهای رنگارنگی به‌‌چشم می‌‌خورد. این نمای گسترده و ژرف با پوشش‌‌دهی بیش از ۳۰ قرص کامل ماه، میدان‌‌های پرستاره در نزدیکی مرکز کهکشان راه شیری را دربرمی‌‌گیرد. ابرهای گردوغبار میان‌‌ستاره‌‌ای تیره‌‌وتاری که در سمت راست دیده می‌‌شوند، در اوایل قرن بیستم توسط یک اخترشناس به‌‌نام «ادوارد امرسون برنارد» (E. E. Barnard) فهرست‌‌بندی شدند و عبارت‌‌اند از B77، B72، B59 و B78. این ابرها بخشی از مجموعه ابر مولکولی «مارافسای» (Ophiuchus) هستند و ۴۵۰ سال نوری از زمین فاصله دارند.

ازآنجا که شکل ترکیبی این ابرها شبیه به دسته و کاسه یک پیپ است، این سحابی تاریک را «سحابی پیپ» (Pipe Nebula) می‌‌نامند. سه سحابی درخشانی که در سمت چپ دیده می‌‌شوند، پرورشگاه‌‌های ستاره‌‌ای هستند که نزدیک به صورت فلکی «کمان» (Sagittarius) واقع شده‌‌اند و تقریباً ۵,۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند. در قرن هجدهم، «شارل مسیه» (Charles Messier) دو تا از این سحابی‌‌ها را در فهرست سحابی‌‌ها و خوشه‌‌های درخشانش قرار داد؛ M8 (سحابی بزرگ‌‌تر) و M20 (در بالا). نام مشهور M8، «سحابی مرداب» (Lagoon Nebula) است. M20 نیز که خودش توسط رگه‌‌های گردوغبار تیره‌‌وتار به سه بخش تقسیم شده است، با نام «سه‌‌تکه» (Trifid) شناخته می‌‌شود. منطقه گسیلشی سوم در سمت چپ، NGC 6559 نام دارد.