مرفوع در عربی — به زبان ساده + مثال

۲۴۵۸۳ بازدید
آخرین به‌روزرسانی: ۲۳ دی ۱۴۰۲
زمان مطالعه: ۱۰ دقیقه
مرفوع در عربی — به زبان ساده + مثال

مرفوع در عربی بخشی از علم نحو و یکی از حالاتی است که یک کلمه می‌تواند در جمله به خودش بگیرد. منظور از «حالات» در زبان عربی نقشی است که کلمه‌ها در جمله می‌گیرند که در نتیجه آن نقش مشخص می‌شود چه آوایی باید بر سر آخرین حرف یک کلمه بنشیند. به این حالت در زبان عربی «اعراب» می‌گویند. در این نوشته درباره این‌ موضوع صحبت خواهیم کرد که کلمه چگونه مرفوع می‌شود. بعد از توضیح کلی درباره اعراب‌گذاری در زبان عربی موقعیت‌هایی را بررسی می‌کنیم که یک کلمه در جمله، اعراب محلا مرفوع می‌گیرد. در ادامه، درباره انواع مرفوع مثل فاعل، مبتدا و خبر و... صحبت می‌کنیم و در انتها این نکته را که چرا افعال مضارع مرفوع هستند، با مثال‌هایی از صرف فعل، توضیح می‌دهیم.

مرفوع در عربی به چه معناست ؟

همان‌طور که بالاتر توضیح داده شد، در عربی کلمات اعراب‌پذیر هستند. یعنی با توجه به نقش و جایگاه‌شان در جمله در آخرین حرف از حروف تشکیل داده‌شان، یکی از حرکت‌های فتحه (ــَـ)، کسره (--ِ-)، ضمه (--ُ-) و ساکن (--ً-) قرار می‌گیرد.

نقش کلمه در جمله عربی

نقش یک کلمه در جمله عربی از چهار حالت زیر خارج نیست:

  • کلمات در حالت نصب فتحه می‌گیرند و منصوب می‌شوند.
  • در حالت جر کسره می‌گیرند و مجرور می‌شوند.
  • در حالت رفع ضمه می‌گیرند و مرفوع می‌شوند.
  • در حالت جزم ساکن می‌گیرند و مجزوم می‌شوند.

در این آموزش به سراغ کلماتی می‌رویم که در یک جمله با پذیرفتن علامت ضمه در حالت رفع قرار گرفته و در نتیجه مرفوع شده‌اند. به مثال زیر توجه کنید.

ذَهبَ أحمدُ إلی المدرسة.

احمد به مدرسه رفت.

در این جمله که یک جمله فعلیه عربی است، احمد در جایگاه فاعل جمله قرار گرفته که باعث شده علامت ضمه در انتهای کلمه قرار بگیرد. در نتیجه به نقش احمد در این جمله «فاعل و مرفوع» می‌گوییم. به مثال دیگری در این رابطه توجه کنید.

سأل المُعلمُ سوالاً من التلمیذِ.

معلم‌ از دانش‌آموز سوال پرسید.

معلم انجام‌دهنده کار در جمله است. در نتیجه، نقش معلم در این جمله فاعل است و مرفوع و علامتی که انتهای کلمه قرار گرفته ضمه است. به مثالی دیگر در این زمینه توجه کنید.

زینبٌ استاذةٌ في الجامعةِ.

زینب استاد دانشگاه است.

این جمله یک جمله اسمیه است. جمله‌های اسمیه در زبان عربی از «مبتدا و خبر عربی» تشکیل می‌شوند. زینب در این جمله نقش مبتدا به خود گرفته‌ است. مبتدا در زبان عربی همواره مرفوع است. در نتیجه در انتهای کلمه زینب حرف ضمه نشسته است. اما گاهی‌ کلماتی در جمله‌های عربی می‌بینیم که برخلاف نقش‌ آن‌ها در جمله حرکت انتهایی آن‌ها تغییر نکرده‌ است. این کلمات مبنی هستند و برای درک بهتر آن‌ها خوب است کمی مبحث اعراب را به صورت خلاصه مرور کنیم.

دانش آموز پسر در حال مطالعه کتاب بین قفسه های کتابخانه ایستاده است

انواع اعراب در زبان عربی

تا اینجا یاد گرفتیم که کلمات در جمله‌های عربی با توجه به نقش‌شان اعراب می‌پذیرند. بر اساس نقش در جمله مشخص می‌شود که چه علامتِ آوایی باید در انتهای یک کلمه قرار بگیرد. به این کلمات اصطلاحا «مُعرَب» می‌گویند، مانند مثال زیر:

کتبتْ التلمیذةُ رسالةٌ لصدیقتِها.

دانش‌آموز (دختر) برای دوستش نامه‌ای نوشت.

(نقش کلمه «التمیذة» فاعل، مُعرب و مرفوع است.)

در این نوع از کلمات به راحتی می‌توان از روی ظاهرشان به نقش آن‌ها در جمله پی برد. اما گاهی اوقات کلماتی در جمله‌های عربی هستند که از روی ظاهر نمی‌توان به نقش آن‌ها پی ببریم. چون این کلمات اعراب نمی‌پذیرند و تحت هیچ شرایطی تغییر نمی‌کنند. به این کلمات در زبان عربی «مبنی» می‌گویند. به مثال زیر توجه کنید.

أنتَ تُحِّبُ اللغة‌َ العربیةَ.

تو زبان عربی را دوست داری.

در این جمله اسمیه همان‌طور که می‌بینید «أنت» در نقش مبتدا قرار گرفته‌ است. پس قاعدتا باید علامت ضمه در انتهای آن می‌آمد و مرفوع می‌شد. اما به خاطر اینکه «أنت» ضمیر است و ضمایر در زبان عربی مبنی هستند، انتهای آن تغییری نداشته و مثل قبل باقی مانده‌ است.

نکته: کلمات مبنی در جمله‌های عربی، اِعرابِ محلی می‌گیرند. یعنی درست است که مبنی هستند اما به خاطر نشستن در محل آن نقش خاص در جمله اعراب‌شان به صورت «محلا» شناسایی می‌شود.

انواع کلمات مبنی در عربی

کلمات مبنی در زبان عربی شامل موارد زیر می‌شوند:

 

محلا مرفوع در عربی چیست؟

در صورتی که یکی از کلمات مبنی در جایگاه مبتدا، خبر یا فاعل قرار بگیرد اعراب آن کلمه محلی می‌شود. یعنی باید بگوییم:

  • مبتدا و محلا مرفوع
  • خبر و محلا مرفوع
  • فاعل و محلا مرفوع

ابتدا به مثال زیر توجه کنید.

هذا صدیقی.

این دوست من است.

در این جمله «هذا» مبتدای جمله به حساب می‌آید ولی به خاطر اینکه از اسامی اشاره است تغییری در آن ایجاد نشده در نتیجه باید گفت «مبتدا و محلا مرفوع». همچنین در جمله زیر، ضمیر «نا» در انتهای فعل، فاعلِ متصل آن به حساب می‌آید در نتیجه باید گفت «فاعل، ضمیر متصل، مبنی و محلا مرفوع». مثال زیر را در نظر بگیرید.

شاهدنا هی ألتی تدرسُ.

زنی را که درس می‌خواند دیدیم.

به مثالی دیگر توجه کنید.

سعیدةٌ تُصّلی فی المسجدِ.

سعیده در مسجد نماز می‌خواند.

در این جمله که یک جمله اسمیه است (چون با اسم شروع شده)، «سعیدة» مبتدا و مفروع ظاهری است اما «تُصّلی فی المسجدِ» خبر شبه جمله به حساب می‌آید و محلا مرفوع می‌شود. از سوی دیگر، در فعل تُصّلی ضمیر هی مستتر در جمله فاعل است و محلا مرفوع می‌شود.

اتاقی با تزیین سنتی

انواع مرفوع در زبان عربی یا مرفوعات چیست؟

دستور زبان عربی از دو قسمت صرف و نحو تشکیل شده‌است. علم صرف مربوط به بررسی کلمه به تنهایی و خارج از نقش آن در جمله است. اما زمانی که وارد بررسی نقش کلمه در جمله و تغییر آن به خاطر هم‌نشینی با سایر کلمه‌ها بپردازیم در این صورت وارد بخش نحوی دستور زبان عربی شده‌ایم.

بررسی مرفوعات در واقع پرداختن به بخشی از علم نحو است. از این طریق می‌توانیم مباحث گفته شده در بالا را از زاویه‌ای دیگر بررسی کرده و به نکته‌های بیشتری برسیم.

به طور کلی مرفوعات در زبان عربی به ۵ دسته تقسیم می‌شود:

  1. فاعل و نایب فاعل
  2. مبتدا و خبر
  3. اسم افعال ناقصه
  4. خبر حروف مشبه بالفعل
  5. خبر لای نفی جنس

در ادامه به بررسی هر یک از این موارد می‌پردازیم.

۱. فاعل و نایب فاعل

به انجام‌ دهنده کار در جملات فاعل می‌گویند. در زبان عربی ممکن است این فاعل به صورت مستقل و «اسم ظاهر» وجود داشته‌باشد یا در فعل جمله به صورت «ضمیر مستتر» باشد. برای درک بهتر، به مثال زیر توجه کنید.

یقرأُ سعیدٌ کتاباً فی المکتبة.

سعید کتابی را در کتابخانه می‌خواند.

(در این جمله «سعید» فاعلِ «یقرأُ» است که به صورت اسم مستقل و البته مرفوع ظاهر شده‌است.)

به مثالی دیگر توجه کنید.

و بَعدَ ساعاتٍ یَدخُل فی المکتبة.

و بعد از چند ساعت به کتابخانه وارد می‌شود.

(فاعل در این جمله آشکار نیست و در اصل ضمیر «هو» است که در فعل یدخُل مستتر است.)

به مثالی دیگر در همین رابطه توجه کنید.

سمیرةٌ تَخرُجُ مِن المطارِ.

سمیره از فرودگاه خارج می‌شود.

(در این جمله «سمیرة» مبتدای جمله و مرفوع است. «تخرج» فعل جمله است و فاعل آن در حقیقت ضمیر هی مستتر در جمله و محلا مرفوع است.)

تمامی موارد بالا برای جملاتی است که معلوم عربی هستند. یعنی فاعل و کننده‌ کار در آن‌ها مشخص است. اما در همه زبان‌ها مبحثی به نام جملات مجهول وجود دارد. زبان عربی نیز از این قاعده مستثنی نیست.

نکته: در زبان عربی به اسم مرفوعی که پس از فعل مجهول بیاید «نائب فاعل» می‌گویند.

نائب فاعل در تمامی قواعد از فاعل تبعیت می‌کند. یعنی همواره مرفوع است و در تعداد و جنسیت باید همانند فعل جمله باشد. به مثال زیر توجه کنید.

اُکلَ الخبزُ الذي کان عل المنضدة.

نانی که روی میز بود خورده شد.

(در این جمله از فعل ماضی مجهول استفاده شده است. در نتیجه «الخبز» نائب فاعل و مرفوع است.)

۲. مبتدا و خبر

در بالا گفتیم که جملات اسمیه از دو بخش مبتدا و خبر تشکیل شده‌اند. اعراب هر دوی اینها در زبان عربی مرفوع است. به مثال زیر توجه کنید.

زینبُ فی الغرفةِ.

زینب در اتاق است.

«زینب» مبتدای جمله، مًعرب و مرفوع است. اما خبر جمله «فی‌ الغرفة» است. از آنجا که ترکیب جار و مجرور به عنوان خبر جمله قرار گرفته در نتیجه اعراب آن «محلا مرفوع» می‌شود. به مثالی دیگر توجه کنید.

الاسرةُ تُصلی فی البیتِ.

خانواده در خانه نماز می‌خواند.

«الاسرة» مبتدای این جمله است و «تصلی فی البیت» در اصل خبر و محلا مرفوع است. «تصلی» فعل این جمله است که فاعلش در جمله گنجانده نشده است. در نتیجه فاعل آن ضمیر هی مستتر و محلا مرفوع است. در زبان عربی فاعل هیچ‌وقت قبل از فعل نمی‌آید.

 

۳. اسم افعال ناقصه

مهم‌ترین کارکرد افعال ناقصه این است که به مبتدا و خبر اضافه می‌شوند و معنی جمله را تغییر می‌دهند.

نکته: با وارد شدن این فعل به جمله، مبتدا به «اسم فعل ناقصه و مرفوع» تبدیل می‌شود. این افعال عبارتند از «کان، صار، لیس، مادام، مازال و...»

به مثال زیر توجه کنید.

و کان الله علیماً حکیماً (نسا ۱۷)

و خداوند دانای حکیم است

در این آیه با وارد شدن فعل ناقصه «کان» پیش از «الله»، نقش آن را به «اسم فعل ناقصه و مرفوع» تغییر داده و «علیما حکیما» در جایگاه «خبر فعل ناقصه و منصوب» نشسته‌ است.

کلاس عربی

4. خبر حروف مشبه بالفعل

کلماتی همانند «إنّ»، «أنّ»، «کأنّ»، «لکنّ»، «لعل» و «لیت» حروف مشبه بالفعل هستند و بر سر جملات اسمیه وارد می‌شوند. این کلمات باعث می‌شوند تا «مبتدای جمله» پیشین به «اسم حروف مشبه بالفعل و منصوب» تبدیل شود. «خبر جمله اسمیه» نیز به «خبر حروف مشبه بالفعل و مرفوع» تغییر می‌کند. به مثال زیر توجه کنید.

خالدٌ مسافرٌ. زهیرٌ مقیمٌ.

(در این جمله «خالد و زهیر» مبتدا و مرفوع و «مسافر و مقیم» هر دو خبر و مرفوع دو جمله اسمیه هستند.)

اما در جمله زیر، «إنّ» و «لکنّ» برای تاکید وارد جمله اسمیه قبلی شده‌اند. در نتیجه خالد و زهیر دیگر مبتدا نیستند. بلکه «اسم حروف مشبه بالفعل» و منصوب هستند. دو کلمه «مسافر و مقیم» نیز «خبر و مرفوع» واقع شده‌اند. مثال دیگری را در نظر بگیرید.

إنّ خالداً مسافرٌ، لکنّ زهیراً مقیمٌ.

نکته: زمانی که ما به إنّ بچسبد کارکرد آن را در جمله لغو می‌کند و مبتدا و خبر به جایگاه اصلی خودشان باز می‌گردند، مانند مثال زیر:

إنَّما أنتَ بشرٌ.

۵. خبر در لای نفی جنس

لای نفی جنس از حروف اضافه عربی است که برای نفی اسمی که بعد از خودش قرار گرفته به کار می‌رود. عموما با آمدن «هیچ» بر سر جمله ترجمه می‌شود. کارکرد آن همانند حروف مشبه بالفعل است. یعنی بر سر جمله اسمیه وارد می‌شود. مبتدا را تبدیل به اسم لای نفی جنس و اعراب آن را منصوب می‌کند. اعراب خبر لای نفی جنس نیز مرفوع است.

نکته: اسم لای نفی جنس همواره نکره است اما بدون نشانه تنوین است، مانند مثال زیر:

لا رجلَ فی الدارِ.

هیچ مردی در خانه نیست.

همان‌طور که پیداست «رجل» اسم لای نفی جنس است که در عین نداشتن الف و لامِ معرفه‌ساز، هیچگونه تنوینی نپذیرفته است. «فی‌الدار» به عنوان ترکیب جار و مجروری خبر لای نفی جنس و محلا مرفوع است.

چرا فعل مضارع مرفوع است؟

افعال مضارع عربی به خاطر آنکه مُعرب هستند می‌توانند هر سه علامت فتحه، ضمه و جزم را دریافت کنند.

نکته مهم: علامت کسره متعلق به اسم است و هیچ وقت آخر یک فعل در زبان عربی کسره نمی‌گیرد.

به طور کلی فعل مضارع در حالت عادی خودش مرفوع است. تشخیص آن به راحتی از روی شکل افعال مشخص می‌شود. مثلا در صیغه‌های مفرد می‌توان علامت ضمه را به راحتی در آن‌ها دید که در جدول زیر آمده است.

 مثال صیغه‌های مفرد مضارع
فعلمعنیصیغه
یخرجُخارج می‌شود مفرد مذکر غایب
أذهَبُمی‌روم متکلم وحده
تکتُبُمی‌نویسد مفرد مونث غایب
یجعَلُمی‌گذارد، قرار می‌دهد مفرد مذکر غایب
تَسألُ می‌پرسد مفرد مونث غایب
یضحَکُ می‌خندد مفرد مذکر غایب

در صیغه‌های جمع نیز می‌توان مرفوع بودن افعال مضارع را به وسیله نون عوض رفع مشاهده کرد که در جدول زیر آمده است.

مثال صیغه‌های جمع مضارع
فعلمعنیصیغه
یخرجونخارج می‌شوندجمع مذکر غايب
تذهبونمی‌رویدجمع مذکر مخاطب
تکتبانمی‌نویسندمثنای مونث غایب
یجعلونمی‌گذارندجمع مذکر غایب
تسألانمی‌پرسندمثنای مذکر مخاطب
یضحکونمی‌خندندجمع مذکر مخاطب

نکته مهم: صیغه‌های ۶ و ۱۲ فعل مضارع که متعلق به جمع مونث غایب و جمع مونث مخاطب هستند؛ مبنی هستند و اعراب آن‌ها محلا مرفوع است. 

در توضیح نکته بالا باید گفت که «ن» انتهایی این دو صیغه مونث نون ضمیر است و نباید با نون عوض رفع اشتباه گرفته شود، مانند مثال زیر:

یَخرُجْنَ، تَکتُبْن، تَسألنَ، یَضْحَکنَ، یَجْعَلنَ، تَذهَبْنَ و....

به طور کلی زمان مضارع در عربی زمان منعطفی است که به راحتی مرفوع، منصوب و مجزوم می‌شود. فهمیدیم که فعل‌های مضارع در حالت عادی مرفوع هستند. اما برای منصوب و مجزوم شدن آن‌ها نیازمند اضافه کردن برخی حروف اضافه و کم کردن نون انتهای صیغه‌های جمع است.

سوالات رایج درباره مرفوع در عربی

در این آموزش به تعدادی از پرسش‌های رایج درباره مرفوع در عربی پاسخ می‌دهیم.

«مرفوع» به چه معناست؟

در عربی، کلمات با توجه به نقش و جایگاه‌شان در جمله در آخرین حرف از حروف تشکیل داده‌شان، یکی از حرکت‌های فتحه (ــَـ) کسره (--ِ-) ضمه (--ُ-) و ساکن (--ً-) قرار می‌گیرد. به کلماتی که در جمله با پذیرفتن ضمه در حالت رفع قرار می‌گیرند، مرفوع می‌گویند. در جمله‌های عربی ۵ جایگاه وجود دارد که کلمات باید اعراب ضمه بگیرند. مثل فاعل و نائب فاعل، مبتدا و خبر و ....

چه زمانی کلمات محلا مرفوع می‌شوند؟

وقتی در جایگاه فاعل، نائب فاعل، مبتدا و خبر، اسم فعل ناقصه و خبر حروف مشبه بالفعل یک کلمه «مبنی» بنشیند، اعراب آن کلمه محلا مرفوع می‌شود. دلیلش این است که کلمات مبنی مثل ضمیرها و اسم‌های اشاره و.... اعراب‌پذیر نیستند و علامت پایان کلمه‌شان تغییری نمی‌کند.

عینک طبی روی کتاب در کنار دفتر و مداد و فنجان قهوه روی میز تحریر

تمرین مرفوع در عربی

برای ارزیابی عملکرد خود در رابطه با «مطلب مرفوع در عربی»، می‌توانید از تمرین‌هایی که در ادامه در اختیار شما قرار گرفته است استفاده کنید. این آزمون پنج سوال دارد که می‌توانید پاسخ صحیح آنها را در قسمت «جواب» مشاهده کنید و میزان یادگیری خود از این مبحث را بسنجید.

تمرین اول

به پرسش‌های زیر پاسخ دهید.

سوال ۱: اعراب کلمات «الحقیبة- کتب» در جمله «فی الحقیبةِ کتبٌ» چیست؟

جواب

جواب: جر، رفع

سوال ۲: در جمله «ذلکَ خیرٌ لکم» اعراب کلمه ذلک چیست؟

جواب

جواب: مبتدا و چون اسم اشاره است محلا مرفوع

سوال ۳: در جمله «العقلُ السلیمُ فی الجسمِ السلیمِ» خبر کدام است؟

جواب

جواب: فی الجسم السلیم و محلا مرفوع

سوال ۴: در جمله «کان للتلمیذٍ فی مکتبةٍ کتبٌ عربیةٌ» اسم فعل ناقصه کان کدام است؟

جواب

جواب: للتلمیذٍ و محلا منصوب

سوال ۵: در جمله «إنَّکَ تحِّبُ أن تکونَ مهندساً» خبر إنَّ کدام است؟

جواب

جواب: تحب و مرفوع

جمع‌بندی

در این نوشته با مرفوع، انواع آن و جایگاهش در جملات عربی آشنا شدیم. فهمیدم که پرداختن به اعراب کلمات در اصل به بخش نحوی دستور زبان عربی تعلق دارد. برخی کلمه‌ها که معرب و نشانه‌پذیر هستند؛ اعراب‌شان ظاهری و اصلی است و کلمات مبنی اعراب محلی می‌پذیرند. همچنین فهمیدیم که مرفوعات در عربی به طور کلی به پنج بخش تقسیم می‌شود و قاعده هر یک از آن‌ها را به طور خلاصه بررسی کردیم.

بر اساس رای ۴۰ نفر
آیا این مطلب برای شما مفید بود؟
اگر بازخوردی درباره این مطلب دارید یا پرسشی دارید که بدون پاسخ مانده است، آن را از طریق بخش نظرات مطرح کنید.
منابع:
fluentarabic
۲ دیدگاه برای «مرفوع در عربی — به زبان ساده + مثال»

عالی بودد.ممنونم

خیلی عالی ممنونم از مطالب مفیدتون🌹🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻

نظر شما چیست؟

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *