فرادرسقمرهای منظومه شمسی — تصویر نجومی روز
امشب می‌توان قمرهای بزرگ «منظومه شمسی» (Solar System) را در آسمان دید. اما ماجرا از چه قرار است؟ پس از غروب آفتاب یازدهم مهر ۱۳۹۱، برخی از بزرگ‌ترین قمرهای منظومه شمسی به همراه بزرگ‌ترین سیاره این منظومه یعنی «مشتری» (Jupiter) در پایین افق غربی قرار گرفتند. درست پس از آغاز شب، ماه تربیع اول (یک‌چهارم نخست) به همراه سیاره مشتری در آسمان ظاهر و در این تصویر تله فوتو ثبت شدند. شایان ذکر است که در ستاره‌شناسی، به حالت‌های مختلف دیده شدن بخش روشن ماه از زمین، «نمودهای ماه» (Lunar Phase)، گام‌های ماه یا اَهِلِّه قمر گفته می‌شود. برخی از نمودهای ماه نام‌های ویژه‌ای دارند که از این جمله می‌توان به ترتیب به «ماه نو» (New Moon)، «تربیع اول» (First Quarter)، «تربیع دوم» (یک چهارم دوم) و «محاق» (ماه تاریک) اشاره کرد.
برای مشاهده تصویر در اندازه کامل، کلیک کنید.
با ترکیب تصاویر دارای نوردهی طولانی و کوتاه مدت، چهره آشنای «ماهواره طبیعی» (Natural Satellite) سیاره زمین، در تابش شدید نور خورشید و درخشش کم زمین، مشخص شده است. ماهواره طبیعی، اصطلاحی است که در برخی از متون برای اشاره به قمر استفاده می‌شود. در سمت راست و پایین تصویر، «غول گازی» (Gas Giant | سیاره مشتری‌سان) (در اینجا منظور خود مشتری است) و چهار «قمر گالیله‌ای» (Galilean Moons) به تصویر کشیده شده‌اند. غول‌های گازی، سیارات بزرگ و گازی هستند. چهار غول گازی منظومه شمسی، مشتری، «زحل» (Saturn)، «اورانوس» (Uranus) و «نپتون» (Neptune) هستند.
از سمت چپ به راست، نقاط نورانی موجود در تصویر در واقع قمرهای «گانیمد» (Ganymede)، خود سیاره مشتری، «آیو» (Io)، «اروپا» (Europa) و «کالیستو» (Callisto) هستند. همه این موارد، قمرهای سیاره مشتری محسوب می‌شوند. قمر زمین یا همان ماه، بسیار بزرگ‌تراز سایر قمرهای موجود در تصویر به نظر می‌رسد، زیرا به زمین نزدیک‌تر است. این در حالی است که قمرهای گانیمد، آیو و کالیستو از ماه (قمر زمین) بزرگ‌تر هستند. قمر اروپا، کمی کوچک‌تر از سایر موارد است. از شش قمر بزرگ منظومه شمسی، فقط قمر سیاره زحل به نام «تایتان» (Titan) در این صحنه نیست.
اگر نوشته بالا برای شما مفید بوده است، آموزش‌های زیر نیز به شما پیشنهاد می‌شوند:
