فرادرسانواع واو در عربی — توضیح کامل + مثال و تمرین
واو، بیست و هفتمین حرف از حروف الفبای عربی است که نقش‌های متعددی در این زبان دارد. انواع واو در عربی می‌تواند از حروف اصلی یا زائده یک کلمه و جمله باشد و همین انواع متفاوت می‌تواند در معنا و مفهوم جملات عربی تاثیر بگذارد. در این نوشته قصد داریم انواع واو در عربی را همراه با مثال آنها بررسی کنیم. پس از آن به سراغ تمرین‌های مربوط به این مبحث می‌رویم تا میزان دریافت‌مان از مبحث انواع واو در عربی را بسنجیم.
انواع واو در نحو عربی
دستور زبان عربی از دو بخش صرف و نحو تشکیل شده است. صرف، مربوط به ویژگی‌های یک اسم در عربی به تنهایی است. یعنی در علم صرف یک کلمه را در سه دسته اسم و فعل و حرف قرار می‌دهیم و ساختمان و ویژگی هر یک از آنها را به صورت جدا بررسی می‌کنیم. علم نحو، مربوط به بررسی نقشی است که اسم و فعل و حرف در جملات بازی میکنند. یعنی از کنار هم قرار گرفتن کلمات و ساخت یک جمله می‌توان برای هر کلمه‌ای یک نقش در نظر گرفت و بر اساس همان، نقش کلمه را بررسی کرد.
بررسی انواع واو در عربی نیز یک بررسی نحوی است. یعنی واو به تنهایی می‌تواند در جملات نقش داشته باشد و بر اساس همین نقش در مفهوم جمله تاثیر بگذارد. چیزی حدود ۱۷ نوع واو در زبان عربی وجود دارد که توضیح مختصر مهم‌ترین آنها را همراه با مثال در ادامه می‌خوانید.
۱. واو جمع مذکر سالم
هرگاه بخواهیم در زبان عربی نشان بدهیم که یک اسم مذکر تعدادش بیشتر از دو واحد است، از نشانه‌های جمع مذکر سالم استفاده می‌کنیم. با استفاده از «ون» و «ین» می‌توانیم اسامی مذکر را جمع ببندیم.
وقتی که اسم جمع مذکر سالم نقش مرفوع در جمله داشته باشد، باید به سراغ «واو» جمع‌ساز برویم. نون بعد از واو که در حالت جمع استفاده می‌شود نون زائده است که برای تلفظ راحت‌تر در جمله گنجانده شده است.
خالد --> خالدون
المسلم --> المسلمون
مستعد --> مستعدون
۲. واو جماعة
ضمیری از ضمایر متصل مرفوعی است که به فعل می‌چسبد و نشان‌دهنده آن است که فاعل و انجام‌دهنده کار در آن فعل بیشتر از دو نفر است. با وارد شدن این واو ضمیر متصل به انتهای صرف فعل مضارع، این افعال به فعل خمسه تبدیل می‌شوند.
واو جماعة به انتهای صرف فعل ماضی نیز اضافه می‌شود و بعد از آنها یک الف می‌گذارند تا آن را با واو علت در زبان عربی اشتباه نگیریم. این نوع از واو در عربی اعراب دارد و معمولا «فاعل» یا «نائب فاعل» و محلا مرفوع شناخته می‌شوند. برای درک بهتر به مثال‌های زیر توجه کنید.
شربوا --> یشربون
کتبوا --> یکتبون
جعلوا --> یجعلون
۳. واو أسماء خمسه
به پنج کلمه «أب»، «أخ»، «ذو»، «فو» و «حم» در زبان عربی أسماء خمسه می‌گویند. این اسامی در اعراب‌پذیری شبیه یکدیگر هستند و باید برخی از قواعد خاص را درباره آنها در نظر گرفت.
هرگاه اسماء خمسه مضاف واقع شوند اعراب آنها به صورت فرعی خواهد بود. یعنی در حالت نصب، الف می‌گیرند. (أباک، أخاک) و در حالت جر، یاء می‌گیرند. (أبیک، أخیک) و در حالت رفع، واو می‌پذیرند. (أخوک، أبوک)
از میان این اسامی پنج‌گانه، «ذو» همواره مضاف است و به یکی از سه شکل زیر مشاهده می‌شود.
- ذو - در حالت رفع
- ذي - در حالت جر
- ذا - در حالت نصب
۴. واو حالیه
به واوی که قبل از جمله اسمیه یا فعلیه‌ای که پیش از آن یک کلمه معرفه آمده باشد، واو حالیه می‌گویند. این واو در حقیقت قبل از قید حالت قرار می‌گیرد. به اسم معرفه‌ای که قبل از واو حالیه، صاحب حال یا ذوالحال می‌گویند.
واو حالیه از جمله حروفی است که در جملات قرار می‌گیرد اما نقش ندارد و اعراب نمی‌پذیرد. به مثال زیر توجه کنید.
زارَنِي أخِي و هو مسرورٌ.
برادرم در حالی که خوشحال بود مرا دید.
(در این مثال، «هو مسرور» حال از نوع جمله اسمیه و محلا منصوب است. واو پیش از آن نیز واو حالیه نام دارد و نقش خاصی در جمله ایفا نمی‌کند.)
نکته: در جملاتی که واو حالیه وجود دارد، می‌توانیم از عبارت «در حالی که...» برای ترجمه به فارسی استفاده کنیم.
۵. واو معیت
واو معیت واوی است که قبل از مفعول معه در جمله میآید و معنای «با» به جمله می‌دهد. به عبارت دیگر، هرگاه در جمله واوی را دیدم که پس از آن کلمه‌ای منصوب قرار داشت، باید بدانیم که با واو معیت و مفعول معه سر و کار داریم. واو معیت نیز از آن دسته حروف مبنی بر فتح است که اعرابی ندارد و نقش خاصی در جملات بازی نمی‌کند. به مثال زیر توجه کنید.
خَرَجتُ و مُحمَّداً.
همراه با محمد خارج شدم.
(در این مثال، محمد مفعول معه و منصوب است و واو پیش از آن به فارسی «با» ترجمه شده است.)
نکته: واو معیت نباید با واو عطف اشتباه گرفته شود. قبل از واو عطف هیچ‌گاه جمله یا شبه جمله‌ای قرار نمی‌گیرد. در عین اینکه کلمه قبل و بعد از واو عطف در اعراب یکی هستند. اما در واو معیت، کلمه بعد از آن همواره منصوب است.
۶. واو زائده لفظی یا واو فصل
در کلماتی مانند «عمرو»، «أولاء»، «أولئک»، «أولو» و «أولات» واوی قرار دارد که تلفظ نمی‌شود که به آن واو زائده لفظی می‌گویند. دلیل به کار بردن آن در کلمات این است که از اشتباه گرفتن کلماتی که حروف مشابه دارند، جلوگیری شود. به عنوان مثل اگر کلمه «عَمْرْوْ» واو نداشته باشد می‌توان آن را با کلمه «عُمَر» اشتباه گرفت.
در مثال واو معیت، صوت غلط خوانده شده!
اِعراب حرف جیم، باید ساکن خوانده شود.
سلام و وقت به‌خیر؛
نکته‌ای که فرمودید، کاملاً درست هست. مطلب حاضر به‌زودی اصلاح خواهد شد.
سپاس از توجه و همراهی شما با مجله فرادرس.