زوایای مجاور و تعریف آنها در هندسه – به زبان ساده

در تعریف زاویه‌های مجاور، لازم است دو زاویه هم راس مشترک و هم یک ضلع مشترک داشته باشند و فضای داخلی آن‌ها نباید روی هم بیفتد. تنها داشتن راس یا فقط ضلع مشترک کافی نیست و در صورت همپوشانی داخلی، زاویه‌ها دیگر مجاور به شمار نمی‌آیند. بنابراین فقط جمله «هر دو زاویه باید راس و یک ضلع مشترک داشته باشند و فضای داخلی آن‌ها نباید همپوشانی داشته باشد» درست است. سه گزینه دیگر هر کدام یک شرط لازم را نادیده می‌گیرند یا برخلاف تعریف صحیح هستند.

برای مجاور بودن دو زاویه، عدم همپوشانی فضای داخلی آن‌ها اهمیت ویژه دارد زیرا اگر فضای داخلی زاویه‌ها حتی با داشتن راس و ضلع مشترک بر هم منطبق شود، آن‌ها مجاور به حساب نمی‌آیند. «داشتن راس مشترک» و «داشتن ضلع مشترک» هر دو لازم هستند اما به تنهایی کافی نیستند و عدم همپوشانی شرط نهایی برای مجاور بودن است. «مساوی بودن اندازه زاویه‌ها» نقشی در تشخیص زوایای مجاور ندارد و طبق تعریف مرتبط نیست.

طبق تعریف، برای مجاور بودن، لازم است که زاویه‌ها هم راس مشترک و هم ضلع مشترک داشته باشند.

مطابق تعریف، فقط زمانی دو زاویه مجاور نامیده می‌شوند که ضمن داشتن راس و ضلع مشترک، فضای داخلی آن‌ها با هم همپوشانی نداشته باشد. اگر بخشی از فضای داخلی زاویه‌ها برهم بیفتد، مانند حالت «به دلیل همپوشانی داخلی، مجاور نیستند»، این شرط نقض شده و مجاور نخواهند بود.

اگر دو زاویه راس مشترک و ضلع مشترک داشته باشند اما فضای داخلی آن‌ها با هم همپوشانی داشته باشد، این دو زاویه مجاور محسوب نمی‌شوند. طبق تعریف، علاوه بر راس و ضلع مشترک، نباید فضای داخلی زاویه‌ها روی هم بیفتد.