رنگ آمیزی ساختاری — ویدیوی علمی

رنگ‌‌آمیزی ساختاری نخستین‌‌بار توسط رابرت هوک و آیزاک نیوتن مشاهده شد. نیوتن متوجه شد که در موارد خاص، رنگ گیاهان و حیوانات توسط رنگ‌‌دانه‌‌ها ایجاد نمی‌‌شود. البته، علت این موضوع برای او نامشخص بود. توماس یانگ این پدیده را به عنوان تداخل در ساختارهای بسیار ریز بیان کرد. مشاهده رنگ‌‌آمیزی ساختاری برای چشم غیرمسلح معمولاً دشوار است، اما با استفاده از لیزرها می‌‌توان به‌‌راحتی آن را مشاهده کرد، زیرا نور لیزر روی این سطوح الگوهای تداخل ایجاد می‌‌کند. رنگ‌‌های ساختاری معمولاً درخشان‌‌تر از رنگ‌‌هایی هستند که توسط رنگ‌‌دانه‌‌ها ایجاد می‌‌شوند. در این ویدئو، بازتاب عجیب پرتو لیزر روی یک مینای چمنی را مشاهده می‌‌کنید.

مینای چمنی توسط منشورهای سلولی نشاسته‌‌ای، نور سفید را بازتاب می‌‌دهد. گل‌‌های آلاله نیز دارای رنگ ساختاری هستند. آن‌‌ها آینه‌‌های انتخابی بسیار کوچکی دارند که فقط نور زرد را منعکس می‌‌کنند. در برخی حیوانات نیز رنگ‌‌آمیزی ساختاری وجود دارد، برای مثال، طاووس‌‌ها‌‌ فقط پرهای قهوه‌‌ای‌‌رنگ دارند و سایر رنگ‌‌ها توسط توری‌‌های پراش ایجاد می‌‌شوند. چندین پرنده دیگر نیز با همین شیوه رنگ پرهایشان را به‌سازی و تشدید می‌‌کنند. حتی برخی از حشرات نیز رنگ‌‌آمیزی ساختاری دارند. این تداخل‌‌ها توسط نانوکانال‌‌ها، الیاف بلوری، بلورهای نوری، آینه‌‌های انتخابی و توری‌‌های پراش ایجاد می‌‌شوند. به‌‌نظر می‌‌رسد طبیعت بسیار زودتر از انسان‌‌ها فوتونیک را ابداع کرده است.