شبکه بندی متقابل (Internetworking) در شبکه های کامپیوتری — به زبان ساده

در دنیای واقعی برخی اوقات شبکه‌های با مدیریت واحد، دارای پراکندگی جغرافیایی هستند؛ در کناراین موضوع، ممکن است این الزام نیز وجود داشته باشد که علاوه بر شبکه‌هایی از انواع مخلتف، دو شبکه متفاوت ولی از یک نوع نیز به یکدیگر اتصال یابند. در پی همین موضوع، مسیریابی بین دو شبکه با نام شبکه‌بندی متقابل یا Internetworking نامیده می‌شود. شبکه‌ها را می‌توان بر مبنای پارامترهای مختلفی از قبیل پروتکل، توپولوژی، شبکه لایه 2 و طرح آدرس‌دهی در نظر گرفت.

در شبکه‌بندی متقابل، روترها از آدرس یکدیگر و آدرس‌های روترهای بعدی اطلاع دارند. آن‌ها می‌توانند به صورت استاتیک پیکربندی شوند تا به شبکه‌های مختلف بروند و یا با استفاده از پروتکل مسیریابی شبکه‌بندی تقابل آموزش ببینند.

• مقاله پیشنهادی: انواع پروتکل های ارتباطی شبکه که باید بشناسید — راهنمای جامع و کاربردی

پروتکل‌های مسیریابی که درون یک سازمان یا موسسه استفاده می‌شوند به نام «پروتکل‌های گیت‌وی داخلی» (Interior Gateway Protocols) یا به اختصار IGP نامیده می‌شوند. برای نمونه RIP و OSPF دو نمونه از IGP هستند. مسیریابی بین سازمان‌ها و مؤسسات مختلف ممکن است به «پروتکل گیت‌وی بیرونی» (Exterior Gateway Protocol) با اختصار EGP هم نیاز داشته باشد. در این حالت تنها یک EGP یعنی پروتکل گیت‌وی گسترده وجود دارد.

تونل زدن

اگر دو شبکه‌ی از نظر جغرافیایی مجزا وجود داشته باشند که بخواهیم با همدیگر ارتباط بگیرند، می‌توان یک خط اختصاصی بین آن دو برقرار کرد تا داده‌هایشان را از طریق شبکه‌های واسط ارسال کنند.

فیلم آموزش انتقال داده ها در شبکه های کامپیوتری و اینترنت + حل مسائل در فرادرس

کلیک کنید

تونل زدن سازوکاری است که از طریق آن دو یا چند شبکه مشابه با همدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و از پیچیدگی‌های شبکه‌بندی واسط عبور می‌کنند. تونل زدن باید در هر دو سمت پیکربندی شود.

زمانی که داده‌ها از یک سمت تونل وارد می‌شوند، تگ گذاری می‌شوند. سپس داده‌های تگ گذاری شده درون شبکه واسط یا گذار مسیریابی می‌شوند تا به انتهای دیگر تونل برسند. زمانی که داده‌ها در تونل هستند، تگ حذف می‌شود و به بخش دیگر شبکه تحویل می‌شود.

هر دو انتها طوری به نظر می‌رسند که گویا مستقیماً به هم اتصال دارند و تگ‌گذاری موجب می‌شود که داده‌ها از طریق شبکه گذار بدون هیچ گونه تغییری مبادله شوند.

تقطیع بسته‌ها

اغلب اجزای اترنت دارای «واحد بیشینه گذار» (MTU) هستند که روی 1500 بایت تثبیت شده است. یک بسته داده می‌تواند بسته به کاربرد خود، طول بسته‌ای بیشتر یا کمتر از این داشته باشد. دستگاه‌های موجود در مسیر ارتباطی نیز ظرفیت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خود را دارند که تعیین می‌کند چه مقدار داده‌ها را می‌توانند مدیریت کنند و چه اندازه بسته‌ای را می‌توانند پردازش کنند.

فیلم مجموعه آموزش شبکه های کامپیوتری – مقدماتی تا پیشرفته در فرادرس

کلیک کنید

اگر اندازه بسته داده کمتر یا مساوی اندازه بسته‌ای باشد که شبکه گذار می‌تواند مدیریت کند، به صورت خنثی پردازش می‌شود. اگر بسته طولانی‌تر باشد، به تکه‌های کوچک‌تری تقسیم و سپس فوروارد می‌شود. این کار «تقطیع بسته‌ها» (Packet Fragmentation) نامیده می‌شود. هر قطعه شامل آدرس مقصد و مبدأ یکسانی است و به سهولت از طریق مسیر گذار مسیریابی می‌شود. در سمت گیرنده این قطعه‌ها مجدداً یکپارچه می‌شوند.

اگر بیت DF (عدم تقطیع) روی بسته‌ای به مقدار 1 تنظیم شده باشد و به یک روتر دیگر برسد که نمی‌تواند بسته را به دلیل طول مدیریت کند، این بسته از دست می‌رود. زمانی که یک بسته از سوی روتر دریافت می‌شود و بیت MF (تقطیع بیشتر) آن روی 1 تنظیم شده است، روتر می‌داند که یک بسته تقطیع شده است و بخش‌های دیگر بسته اصلی در راه هستند. اگر بسته تقطیع شده بسیار کوچک باشد، سربار افزایش می‌یابد. اگر بسته تقطیع شده زیاد بزرگ باشد، روتر واسط ممکن است نتواند آن را پردازش کند و لذا از دست می‌رود. برای مطالعه بخش بعدی این سری مقالات به لینک زیر رجوع کنید:

پروتکل های لایه شبکه --- راهنمای جامع

اگر این مطلب برای شما مفید بوده است، آموزش‌های زیر نیز به شما پیشنهاد می‌شوند:

• مجموعه آموزش‌های شبکه‌های کامپیوتری
• گنجینه آموزش‌های شبکه‌های کامپیوتری
• مجموعه آموزش‌های دروس علوم و مهندسی کامپیوتر
• انواع شبکه‌های کامپیوتری — راهنمای جامع
• سوئیچینگ در شبکه‌های کامپیوتری - به زبان ساده - مجله فرادرس

==