فرادرساستفاده از ژنریک های تایپ اسکریپت – به زبان ساده
همانند ساختار @@ در زبان روبی، نماد <> نیز به ژنریک های تایپ اسکریپت اختصاص دارد. اما بسیاری از برنامه‌نویسان از استفاده از این ژنریک ها واهمه دارند، در حالی که ژنریک ها اساساً مفهومی ساده و بسیار کارآمد دارند.
ژنریک ها تابع‌های سخت را نرم می‌سازند
همه ژنریک ها برای انعطاف‌پذیرتر ساختن تابع‌ها ساخته شده‌اند.
برای این که نشان دهیم چرا به آن‌ها نیاز داریم یک تابع آینه (mirror) می‌نویسیم. تنها کاری که این تابع انجام می‌دهد، بازگشت دادن چیزی است که در آن قرار می‌دهیم:
این یک آغاز خوب است، اما عملکرد این آینه خوب نیست، چون تنها رشته به صورت string را بازتاب می‌دهد. ما می‌خواهیم این تابع همه چیزهایی که به آن ارسال می‌کنیم را بازتاب دهد. این همان جایی است که ژنریک ها به کار می‌آیند.
افزودن پارامترهای نوع
شما می‌توانید یک نوع را با قرار دادن آن درون <> پیش از () به صورت پارامتر تعریف کنید:
تنها کاری که در کد فوق انجام دادیم، این است که به تابع خود اعلام می‌کنیم چه نوع داده‌ای را می‌خواهیم استفاده کنیم و سپس می‌توانیم آن را در هر کجا مورد ارجاع قرار دهیم. بدین ترتیب زمانی که از <number> استفاده می‌کنیم، معنی آن این است که می‌خواهیم آرگومان از نوع number باشد و یک نوع number بازگشت دهد. در دنیای واقعی، کاربردها معمولاً به این سادگی نیستند.
اینترفیس‌های ژنریک
در ادامه از ژنریک برای تنها یکی از پارامترهای خود استفاده می‌کنیم:
همچنین می‌توانید از انواع مختلف استفاده کنید:
در کد فوق از اینترفیس ژنریک برای بازگشت یک مقدار استفاده کرده‌ایم. چنان که می‌بینید می‌توان اینترفیس‌ها را نیز به صورت ژنریک درآورد. ژنریک ها به ما امکان می‌دهند که با انواع مختلف نیز دقیقاً همانند پارامترهای دیگر برخورد کنیم و از این رو در جاهای مختلف به خصوص در کلاس‌ها کاربرد می‌یابند.
آیا نیازی به ارسال نوع وجود دارد؟
در واقع پاسخ سؤال فوق منفی است. ما همواره باید آن‌ها را تعریف کنیم؛ اما اگر آرگومان از نوع ابتدایی است، تایپ اسکریپت می‌تواند آن را تشخیص دهد:
بدین ترتب تایپ اسکریپت به خود می‌گوید:
هیچ نوعی برای MirrorType ارائه نشده است، اما مقدار thing به صورت string است. این بدان معنی است که MirrorType نیز باید یک string باشد.
این مهندسی معکوس نوع در مورد مقادیر ابتدایی کارآمد است و تا زمانی که نوع آرگومان از نوع ابتدایی است، پارامترهای نوع ژنریک نیازی به ارسال ندارند. تنها دلیل این که در عمل از آرگومان‌های نوع استفاده می‌کنیم، این است که اینترفیس داریم. اینترفیس‌ها روشی برای تعریف انواع درون اشیا هستند.
با و بدون اینترفیس
در مثال زیر شیوه بررسی شیء آرگومان تابع از سوی تایپ اسکریپت را می‌بینیم:
این کد مشکلی ندارد، اما فرض کنید اینترفیس واقعی باشد:
این کد بسیار خاص‌تر است و مزیت‌های دیگری به ما می‌دهد. برای استفاده از این اینترفیس آن را ارسال می‌کنیم:
اینک تایپ اسکریپت می‌داند که isHungry هرگز نمی‌تواند عددی مانند 34 باشد و mood تنها دو گزینه دارد.
هشدار در مورد JSX
پیش از آن که اقدام به تعریف ژنریک های خود بکنید، باید در مورد ایجاد تابع‌های arrow ژنریک در فایل‌های tsx. مراقب باشید. با این که کامپایلر تایپ اسکریپت می‌تواند استفاده از تابع‌های ژنریک مانند <useState<Interface را در React مدیریت کند، اما زمانی که آن‌ها را تعریف می‌کنیم، مشکلاتی بروز می‌یابد. تایپ اسکریپت پارامتر نوع را ناگهان به عنوان یک تگ jsx در HTML تلقی می‌کند. دو گزینه برای رفع این مشکل وجود دارند:
- عدم استفاده از تابع‌های arrow
- بسط دادن {}
تابع‌های معمولی
اگر اتصال this برایتان مهم نیست، می‌توانید از تابع معمولی استفاده کنید:
بسط دادن {}
استفاده از کلیدواژه extends به کامپایلر تایپ اسکریپت اعلام می‌کند که HTML را نمی‌خواند:
تعریف کردن ژنریک ها درون فایل‌های tsx. چندان رایج نیست، اما زمانی که آن خطا را دریافت می‌کنید و دلیل آن را نمی‌دانید بسیار آزاردهنده خواهد بود.
سخن پایانی
در این مقاله به طور مقدماتی با قابلیت ژنریک های تایپ اسکریپت آشنا شدیم، اما همین مقدار هم برای راه انداختن شما کفایت می‌کند. باید بدانید که بهترین روش یادگیری، تمرین کردن است. از این رو تلاش کنید در پروژه‌های تایپ اسکریپت خود از ژنریک‌ها بهره بیشتری بگیرید.
اگر این مطلب برای شما مفید بوده است، آموزشهای زیر نیز به شما پیشنهاد می‌شوند:
- مجموعه آموزشهای برنامهنویسی
- آموزش برنامه نویسی Swift (سوئیفت) برای برنامه نویسی iOS
- مجموعه آموزشهای دروس علوم و مهندسی کامپیوتر
- کاربرد ژنریک و Augmentation در تایپ اسکریپت — از صفر تا صد
- راهنمای جامع تایپ اسکریپت (Typescript) — از صفر تا صد
==
