تفاوت لهجه بریتیش و امریکن چیست – ۴ فرق مهم + نکات کلیدی

آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها اغلب شیوه صحبت و نوشتن یکدیگر را جالب و سرگرم‌کننده می‌دانند. خصوصا تغییرات جزئی در املا، کلمات بامزه و لذت‌بخشی که در این دو فرهنگ برای اشیا یکسان مورد استفاده قرار می‌گیرد و صد البته لهجه. در مورد تفاوت لهجه بریتیش و امریکن و چگونگی متمایز شدن آن‌ها از هم و همچنین علت متفاوت بودن املای آن‌ها سوالات زیادی وجود دارد. در این مطلب تفاوت لهجه بریتیش و امریکن را با هم مقایسه می‌کنیم و سپس دلایل به وجود آمدن این تفاوت‌ها را توضیح می‌دهیم.

تفاوت لهجه بریتیش و امریکن در چیست؟

انگلیسی یکی از رایج‌ترین زبان‌های جهان است و تقریباً در همه جای دنیا بیش از یک میلیارد گویش‌ور دارد. اما دو گروه خاص از انگلیسی‌زبانان وجود دارد که ما در این مطلب بر روی آ‌ن‌ها تمرکز خواهیم کرد. آن‌ها کسانی هستند که در دو طرف اقیانوس اطلس زندگی می‌کنند. احتمالا اگر شنیده باشید که آمریکایی‌ها به فوتبال «soccer» می‌گویند، یا به برخلاف بریتانیایی‌ها به «biscuit»‌ یا همان بیسکویت، «cookie» می‌گویند، تعجب نخواهید کرد. یا وقتی بگوییم در نحوه کاربرد انگلیسی بریتیش و امریکن تفاوت‌های کلیدی و قابل‌توجهی وجود دارد، شگفت‌زده نخواهید شد.

بیشترین تفاوت لهجه بریتیش و امریکن در تفاوت‌ واژگانی و تفاوت در تلفظ و املا ریشه دارد. با این حال، تفاوت‌هایی در نحوه استفاده از دستور زبان نیز وجود دارد که می‌تواند حائز اهمیت باشد. تقریباً تمام ساختارهای دستور زبان انگلیسی توسط انگلیسی‌زبانان هر دو لهجه مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما اغلب در میزان رواج داشتن هر ساختار در محل‌های مختلف تفاوت‌هایی وجود دارد. در واقع می‌توان گفت که تفاوت‌های نوشتاری دو لهجه کمتر از تفاوت‌های کلامی است که هنگام گفتار مشخص می‌شود.

عوامل زیادی وجود دارد که انگلیسی بریتیش و امریکن را از هم متمایز می‌کند. بارزترین آن‌ها لهجه است. تفاوت لهجه بریتیش و امریکن به ویژه در صداهایی مانند /r/ و صداهای مصوت خاص مثل /ɒ/ یا /ɑ/ و همچنین در کلماتی مانند «pop» و «stop» به چشم می‌آید. لهجه بریتیش و امریکن از لحاظ لحن نیز با هم متفاوت هستند.

علاوه بر تلفظ، املای انگلیسی امریکن با املای انگلیسی بریتیش نیز متفاوت است و معمولا برای اشاره به موارد خاص از کلمات یکسانی استفاده نمی‌کنند. در آخر لازم به ذکر است که زبان انگلیسی بریتیش و امریکن ساختارهای دستوری متفاوتی نیز دارند. بنابراین به طور کلی می‌توان تفاوت لهجه بریتیش و امریکن را در موارد زیر خلاصه کرد:

• تفاوت از لحاظ تلفظ
• تفاوت از لحاظ املا
• تفاوت از لحاظ لغت
• تفاوت از لحاظ گرامر

در ادامه این موارد را با هم بررسی خواهیم کرد.

تفاوت تلفظ لهجه بریتیش و امریکن

حتی افراد بومی‌زبان هم گاهی لهجه‌های دیگر انگلیسی را ۱۰۰% درک نمی‌کنند. خصوصاً وقتی پای کلمات و اصطلاحات عامیانه به میان می‌آید، درک مفهوم سخنان گوینده می‌تواند به شما کمک شایانی کند. به یاد داشته باشید که این‌ها فقط تفاوت‌های کلی هستند.

 

در واقع، بین لهجه بریتیش و امریکن و حتی بین لهجه‌های مختلف بریتیش تفاوت‌های زیادی وجود دارد. به طور مثال کلمه «water» را در نظر بگیرید. در تلفظ امریکن این کلمه، حرف /t/ بیشتر شبیه /d/ ادا می‌شود. این در حالی است که در تلفظ بریتیش آن حرف /r/ تقریبا بی‌صدا است و تلفظ نمی‌شود. در جدول زیر می‌توانید تفاوت تلفظ چند کلمه یکسان در لهجه بریتیش و امریکن را مقایسه کنید.

از نظر شما چه چیزی باعث ایجاد این تفاوت‌های آوایی می‌شود و علت این تفاوت‌ها چیست؟ در ادامه این بخش تفاوت لهجه بریتیش و امریکن را از لحاظ تلفظ حروف صامت و مصوت با هم مقایسه خواهیم کرد.

حروف صامت

تفاوت لهجه بریتیش و امریکن در برخی از کلمات صامت بسیار بارز است. در ادامه این حروف را با هم بررسی می‌کنیم.

در حرف /r/

وقتی حرف زدن یک انگلیسی‌زبان با لهجه بریتیش را می‌شنوید و سپس آن را با لهجه امریکن مقایسه می‌کنید، اولین چیزی که احتمالا به آن توجه خواهید کرد این است که آن‌ها با صدای /r/ بسیار متفاوت برخورد می‌کنند. در انگلیسی بریتیش وقتی /r/ بعد از یک مصوت می‌آید، دیگر تلفظ نمی‌شود. این الگو را می‌توانید در کلماتی مانند مثال‌های زیر مشاهده کنید:

• «far»
• «enter»
• «market»
• «injure»

از سوی دیگر، آمریکایی ها از لهجه /r/ محور یا «rhotic» استفاده می‌کنند، به این معنی که حرف /r/ در گویش آن‌ها با شدت تلفظ می‌شود.

علاوه بر این جایگاه /r/ در کلمه نیز حائز اهمیت است. تلفظ /r/ در وسط کلمه معمولاً در لهجه بریتیش به طور قابل‌توجهی نرم‌تر و شنیدن آن سخت‌تر است، اما /r/ در لهجه امریکن کمی واضح‌تر به گوش می‌رسد. برخی از مثال‌های قابل ذکر عبارت‌اند از:

• «large»
• «work»
• «park»
• «turn»

این نکته قابل‌توجه است که صدای /r/ در وسط برخی کلمات، فارغ از لهجه، همیشه تلفظ می‌شود! این الگو را می‌توان به طور مثال در کلماتی مانند «barrier» و «parent» مشاهده کرد.

صدای /r/ در انتهای کلمه یکی از اولین تفاوت‌هایی است که بین لهجه بریتیش و امریکن قابل تشخیص است. اگر حرف /r/ در انتهای کلمه قرار گرفته باشد، معمولاً در انگلیسی آمریکایی ادا می‌شود، اما در بیشتر لهجه‌های بریتیش تلفظ نمی‌شود. برخی از مثال‌های قابل ذکر، «computer» ،«clever» و «brother» هستند. توجه داشته باشید که اکثر گویش‌ها به طور کلی /r/ ابتدای کلمه را تلفظ می‌کنند. مانند «red» یا اسم «Ryan».

در حرف /t/

یکی دیگر از ویژگی‌های رایج انگلیسی امریکن این است که صداهای مختلف، معمولاً با یک یا دو حرف "t" بیشتر شبیه "d" تلفظ می‌شود. در واقع، در انگلیسی امریکن وقتی صدای /t/ بعد از یک مصوت استرس‌دار (Stressed) و قبل از یک مصوت بدون تشدید می‌آید، به ترکیبی از /t/ و /d/ تبدیل می‌شود. این الگو را در کلماتی مانند «butter»، «water» و «tomato» خواهید شنید که تقریبا شبیه «budder|»، «wadder» و «tomaydo» تلفظ می‌شوند. اما لازم به ذکر است که در انگلیسی استاندارد بریتیش، این الگو کمتر رایج است و /t/ در کلمات ذکر شده به شکل صدای معمولی /t/ ادا می‌شود. البته این مسئله در مناطق مختلف انگلستان ممکن است متفاوت باشد، زیرا برخی از بریتانیایی‌ها هنگام تلفظ /t/ توقف «چاکنایی» (glottal) می‌کنند، به این معنی که /t/ در واقع اصلا تلفظ نمی‌شود. به طور مثال «tomato» را به شکل «tomah-o» ادا می‌کنند.

زمان دیگری که انگلیسی‌زبانان امریکن /t/ را تلفظ نمی‌کنند زمانی است که حرف «t» پس از حرف «n» قرار می‌گیرد. یکی از مثال‌های متداول این الگو، کلمه «international» است. اگر یک بریتیش این کلمه را تلفظ کند، احتمالاً اولین «t» را خواهید شنید، اما بسیاری از آمریکایی‌ها آن را حذف می‌کنند و تلفظ آن بیشتر چیزی شبیه «innernational» خواهد بود. لازم به ذکر است که این امر در گفتار غیررسمی نیز بسیار رایج است. اگر امریکن‌ها به طور رسمی یا واضح گفت‌وگو کنند، ممکن است آن موقع /t/ را به وضوح تلفظ کنند. به مثال‌های زیر توجه کنید.

حروف مصوت

علاوه بر حروف صامت، برخی از حروف مصوت یا صدادار نیز وجود دارد در لهجه بریتیش و امریکن کاملاً با هم متفاوت هستند. در ادامه این بخش، برخی از تفاوت‌های اصلی آورده شده است.

حرف /ɒ/ یا /ɑ/

در انگلیسی بریتیش، کلماتی مانند «dog»، «stop» و «pot» با صدای /ɒ/ تلفظ می‌شوند و دهان هنگام ادای آن کمی گرد است. به همین علت به آن مصوت گرد عقب باز (open back rounded vowel) می‌گویند. منظور از «گرد» همان حالت دهان موقع ادای حرف است. منظور از «عقب» موقعیت زبان است که در بخش عقبی دهان قرار می‌گیرد و در مسیر حرکت هوا هیچ تداخلی به وجود نمی‌آورد. در آخر، «باز» دوباره به موقعیت زبان در دهان برمی‌گردد که به آن «پایین» (low) هم می‌گویند که یعنی زبان به سقف دهان نچسبیده و در پایین‌ترین بخش دهان قرار گرفته است.

اما از سوی دیگر، صدای /ɑ/ (شکل کوتاه /o/) در انگلیسی امریکن یک صدای «غیر گرد بلند عقب باز» (open back unrounded long sound) است. یعنی با این تفاوت که دهان هنگام ادای آن به شکل گرد نیست و کمی بازتر است.

حرف [ƏU] یا [oʊ]

صدای [ƏU] (یا همان صدای /o/) نوعی صدای ترکیبی محسوب می‌شود، به این معنی که ترکیبی از دو صدای مصوت است. در واقع هنگام تلفظ /o/ در لهجه بریتیش، شکل دهان تغییر می‌کند. صدای [ƏU] در لهجه بریتیش از مرکز دهان آغاز می‌شود.

صدای [oʊ] در لهجه امریکن نیز یک دیفتونگ است، اما از پشت دهان شروع می‌شود. لب‌ها و زبان برای این صدا بسیار تنش هستند. این صداها را در کلماتی مانند «برو»، «آهسته» و «نقل قول» پیدا خواهید کرد.

در تُن صدا

از دیگر تفاوت لهجه بریتیش و امریکن لحنی است که گوینده در جمله به کار می‌برد، یا نحوه‌ای که تُن صدای خود را بالا و پایین می‌کند. به طور کلی، انگلیسی‌زبانان امریکن لحنی نسبتاً یکنواخت دارد. برخلاف آن‌ها، گویندگان بریتیش اغلب لحن خود را بسیار تغییر می‌دهند و تُن صدای خود را بالا و پایین می‌برند.

تفاوت املایی لهجه بریتیش و امریکن

فارغ از تفاوت از لحاظ تلفظ که در مورد آن صحبت کردیم، انگلیسی امریکن و بریتیش قواعد املایی متفاوتی نیز دارند. این تفاوت‌ها را می‌توان در موارد زیر خلاصه کرد:

• حرف or- یا our-
• حرف ize- یا ise-
• yze- یا yse-
• ice- یا ise-
• se- یا ce-
• l- یا ll-
• er- یا re-
• og- یا ogue-

در ادامه هر یک از این موارد را با هم بررسی می‌کنیم.

حرف or- یا our-

در انگلیسی امریکن، کلماتی مانند «favorite» / «flavor» / «savor» و «endeavor» همیشه فقط با «or» نوشته می‌شوند. این در حالی است که همان کلمات در انگلیسی بریتیش باید «u» نیز داشته باشند و به صورت «favourit» / «flavour» / «savour» و «endeavour» نوشته شوند.

حرف ize- یا ise-

در انگلیسی امریکن، کلمات زیادی را خواهید دید که به «ize» ختم می‌شوند. کلماتی مانند «organize»، «realize» و «capitalize». از سوی دیگر،‌ در انگلیسی بریتیش حرف «z» با «s» جایگزین می‌شود و این کلمه به صورت «organise»، «realise» و «capitalise» به کار می‌رود.

yze- یا yse-

برخی از کلمات، مانند «analyze» و «paralyze» همیشه در انگلیسی امریکن به «yze» ختم می‌شوند. از سوی دیگر، همان کلمات در انگلیسی بریتیش به «yse» ختم می‌شوند و به شکل «analyse» و «paralyse» نوشته می‌شوند.

ice- یا ise-

در انگلیسی امریکن کلماتی مانند «practice» فارغ از این‌که اسم باشند یا فعل، به پسوند «ice» ختم می‌شوند. این در حالی است که در انگلیسی بریتیش، این کلمه به عنوان فعل به صورت «practise» و به عنوان اسم به صورت «practice» نوشته می‌شود.

se- یا ce-

شکل «Offense»، «defense» و «license» همه املای آمریکایی این کلمه هستند. اما در انگلستان، این کلمات را با املای «offence» «defence» و «licence» می‌نویسیم.

l- یا ll-

وقتی کلمه‌ای که یک «l» دارد به زمان گذشته ساده یا آینده نوشته می‌شود، املای آن در انگلیسی امریکن تغییری نمی‌کند. به طور مثال، شکل گذشته و آینده کلمه «travel» به ترتیب به صورت «traveled» و «traveling» است. یا کلمه «cancel»‌ به صورت «canceled» و «canceling» نوشته می‌شود. از سوی دیگر در انگلیسی بریتیش، «l» را در این کلمات دو بار می‌نویسیم. بنابراین این کلمات به صورت «travelled / travelling» و «cancelled / cancelling» نوشته می‌شوند.

er- یا re-

در انگلیسی امریکن، برخی از کلمات مانند «center»، «fiber» و «liter» به پسوند «er» ختم می‌شوند. اما جای این حروف در انگلیسی بریتیش برعکس می‌شود و به صورت «centre»، «fibre» و «litre» نوشته می‌شوند.

og- یا ogue-

کلمه «cAatalog»، «dialog» و «epilog» همگی نمونه‌هایی از انگلیسی امریکن هستند. شکل بریتیش این کلمات به شکل «catalogue»، «dialogue» و «epilogue» نوشته می‌شود.

تفاوت لغوی املایی لهجه بریتیش و امریکن

وقتی یک انگلیسی‌زبان بریتیش و امریکن با هم صحبت می‌کنند، به احتمال زیاد بیشتر حرف‌های طرف مقابل را می‌فهمند. با این حال، برخی از تفاوت‌های واژه‌گزینی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

 

در ادامه متن چند نمونه از لغات و واژگان متفاوت در انگلیسی بریتیش و امریکن را با هم بررسی خواهیم کرد.

تفاوت گرامری لهجه بریتیش و امریکن

دستور زبان انگلیسی بریتیش و امریکن تقریبا مشابه است، اما چند ویژگی متفاوت وجود دارد که لازم به ذکر است. توجه داشته باشید که تفاوت‌های ذکر شده در جدول زیر فقط چند نمونه از تفاوت‌های عمومی هستند و همه افراد به یک شکل صحبت نمی‌کنند!

در واقع، به طور کلی می‌توان گفت که بین انگلیسی بریتیش و امریکن تفاوت‌های گرامری زیادی وجود ندارد. اگر زبان انگلیسی زبان مادری شما نیست، این احتمال وجود دارد که حتی متوجه این تفاوت‌ها نشوید. به‌جای آن، احتمالاً بیشتر متوجه تفاوت تلفظ و واژگان خواهید شد.

با این حال، تفاوت‌هایی میان انگلیسی بریتیش و امریکن وجود دارد که اگر یک انگلیسی‌زبان پیشرفته هستید، ممکن است متوجه برخی از آن‌ها شده باشید. در ادامه این بخش، چند تفاوت دیگر ارائه شده است که یادگیری آن‌ها می‌تواند به شما در تشخیص تفاوت لهجه بریتیش و امریکن کمک شایانی کند.

گرامر have / have got / got

به طور خلاصه، در مکالمات عمومی انگلیسی بریتیش از عبارت فعلی «have got» استفاده می‌شود. این در حالی است که در انگلیسی امریکن فقط «have» مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مسئله شکل پرسشی جملات بریتیش و امریکن را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

علاوه بر این، در انگلیسی امریکن تمایل شدیدی برای استفاده از «I got» وجود دارد که مترادف «I have» است و به طور کلی، دستور زبان صحیحی در نظر گرفته نمی‌شود.

این عبارت احتمالاً از گفتن سریع عبارت «I've got» و عدم تلفظ واضح قسمت «ve'» ناشی شده است. بنابراین این عبارت به طور مثال به شکل «I got a car» مورد استفاده قرار گرفت. این مثال در انگلیسی امریکن می‌تواند به این معنی باشد که من در حال حاضر یک ماشین دارم، یا زمانی در گذشته یک ماشین خریدم. به مثال‌های زیر توجه کنید.

• شکل مثبت:

• شکل منفی:

• شکل سوالی:

گرامر got / gotten

اکثر افعال زمان گذشته در انگلیسی بریتیش و امریکن یکسان هستند، اما چند استثنا وجود دارد. رایج‌ترین استثنا اسم مفعول فعل «to get» در انگلیسی امریکن به صورت «gotten» و در انگلیسی بریتیش به صورت «got» است.

حالا بیایید تصور کنیم که همکارتان در ابتدای روز با شما تماس گرفته است. تصور کنید که رئیستان از شما می‌پرسد: «?Hey, has he called you yet today». در این صورت می‌توانید یکی از دو جواب زیر را بدهید.

توجه داشته باشید که همین الگو در فعل «to forget» هم تکرار می‌شود. صرف این فعل در انگلیسی بریتیش «forget / forgot / forgotten» و در انگلیسی امریکن «forget / forgot / forgot» است. به طور مثال یک انگلیسی‌زبان امریکن ممکن است بگوید «.I have never gotten caught»، اما یک انگلیسی‌زبان بریتیش همین جمله را به شکل «.I have never got caught» بیان می‌کند. در واقع آمریکایی‌ها از شکل got و gotten به عنوان اسم مجهول استفاده می‌کنند، اما بریتانیایی‌ها فقط got را به کار می‌برند. برای درک بهتر به مثال‌های زیر توجه کنید.

گرامر زبان گذشته افعال باقاعده

در افعال باقاعده، با افزودن پسوند «ed-» به انتهای کلمه، شکل گذشته ساده و اسم مفعول را تشکیل می‌دهید. برخی از نمونه‌های رایج را می‌توانید در جدول زیر مشاهده کنید.

این الگو در انگلیسی بریتیش و امریکن صادق است، اما تعدادی فعل باقاعده در انگلیسی بریتیش وجود دارد که با اضافه کردن «t-» به جای «ed-» می‌توانیم زمان گذشته آن را تشکیل دهیم. به طور مثال به جدول زیر توجه کنید.

توجه داشته باشید که در انگلیسی بریتیش معمولا دو گزینه پیش روی شماست. به طور مثال، می‌توانید از «burnt» یا «burned» استفاده کنید، اما شکل «burnt» رایج‌تر است. از سوی دیگر، در انگلیسی امریکن، برای به کار بردن این افعال فقط می‌توانید شکل گذشته «ed-» را به کار ببرید. برای درک بهتر به مثال‌های زیر توجه کنید.

حروف اضافه

به طور خلاصه، حرف اضافه کلمه‌ای است که رابطه بین دو اسم را نشان می‌دهد. کلماتی مانند «at»، «in»، «under» و «on» نمونه‌هایی از حروف اضافه زبان انگلیسی محسوب می‌شوند. حروف اضافه می‌توانند در انگلیسی بریتیش و امریکن متفاوت باشند.

برای بررسی تفاوت لهجه بریتیش و امریکن در استفاده از حروف اضافه مثال‌های بسیار زیادی وجود دارد، اما چند نمونه رایج که معمولا صدق می‌کنند عبارت‌اند از:

تگ کوئسشن

انگلیسی‌زبانان بریتیش معمولا بیشتر در گفت‌وگوهای خود از چیزی به نام «تگ کوئسشن» (Tag Question) استفاده می‌کنند. اگرچه انگلیسی‌زبانان امریکن نیز از آن استفاده می‌کنند، کاربرد آن در انگلیسی بریتیش بیشتر رواج دارد.

 

تگ کوئسشن که به آن کوئسشن تگ نیز می‌گویند، نوعی سوال بلاغی کوتاه است که برخی از انگلیسی‌زبانان در انتهای جمله‌شان از آن استفاده می‌کنند. به بیان ساده‌تر، می‌توانید از تگ کوئسشن برای سوالی کردن جمله خود و تاکید بیشتر بر گفته‌تان استفاده کنید. تگ کوئسشن می‌تواند با افعال کمکی مثل «be»، «have»، «can» یا should مورد استفاده قرار گیرد. به جمله زیر توجه کنید.

حالا به همان جمله را با تگ کوئسشن توجه کنید.

وقتی در پایان یک سوال تگ کوئسشن اضافه می‌کنیم، بر عدم علاقه خود به قهوه تاکید می‌کنیم و به طور غیرمستقیم از دیگران نظر می‌خواهیم. این کار علاوه بر این، یک راه عالی برای طبیعی‌تر جلوه دادن صحبت‌های شما است. فقط به یاد داشته باشید که اگر عبارت شما منفی است، تگ کوئسشن شما باید مثبت باشد و برعکس. برای درک بهتر به مثال‌های زیر توجه کنید.

افعال کمکی

دیگر تفاوت لهجه بریتیش و امریکن از لحاظ گرامری به افعال کمکی مربوط می‌شود. افعال کمکی افعالی هستند که به شکل‌گیری نقش دستوری کمک می‌کنند. در واقع، این افعال با افزودن اطلاعاتی درباره زمان، حالت و صدا به فعل اصلی کمک می‌کنند.

به طور مثال بیایید به فعل کمکی shall نگاهی بیندازیم. انگلیسی‌زبانان بریتیش معمولا بخصوص در بافت‌های رسمی، در جملاتی که فاعل آن اول‌شخص یا سوم‌شخص باشد برای اشاره به آینده از فعل «Shall» استفاده می‌کنند. این در حالی است که انگلیسی‌زبانان امریکن همچنان ترجیح می‌دهند گرامر ساده‌تری را انتخاب کنند و فعل will را به کار ببرند. به طور مثال، به جمله «.I shall go home now» توجه کنید. آمریکایی‌ها می‌دانند که این جمله چه معنایی دارد، اما به ندرت از آن در گفتگوهای خود استفاده می‌کنند، چرا که زیادی رسمی به نظر می‌رسد. آمریکایی‌ها معمولا به‌جای آن از جمله «.I will go home now» استفاده می‌کنند.

در شکل سوالی این افعال، یک بریتانیایی ممکن است بگوید، «?Shall we go now»، در حالی که یک آمریکایی احتمالاً می‌گوید: «?Should we go now». در جدول زیر می‌توانید مقایسه‌ای از تفاوت لهجه بریتیش و امریکن را مشاهده کنید.

وقتی آمریکایی‌ها می‌خواهند بگویند که ضرورتی وجود ندارد، از شکل منفی فعل کمکی do و سپس فعل need استفاده می‌کنند. به طور مثال آمریکایی‌ها ممکن است بگویند «You do not need to come to work today». از سوی دیگر، بریتانیایی‌ها فعل کمکی را حذف می‌کنند و not را به صورت مخفف به کار می‌برند. بنابراین، شکل بریتیش مثال قبل به صورت «.You needn’t come to work today» خواهد بود. به مثال‌های زیر توجه کنید.

دلایل تفاوت لهجه بریتیش و امریکن

اگرچه انگلیسی‌زبانان بریتیش و امریکن زبان مشترکی دارند، اما وقتی نحوه صحبت شخصی از ایالات متحده را با شخصی از بریتانیا مقایسه می‌کنیم، نقاط مشترک یا مشابه کم و کمتر می‌شود. در واقع همه‌چیز، از تلفظ حروف گرفته تا قواعد دستوری، با هم متفاوت هستند. در ادامه دلایل تفاوت لهجه بریتیش و امریکن را که بر ۵ اصل کلی استوار است با هم بررسی خواهیم کرد.

انگلیسی امریکن قدمت بیشتری دارد

اگرچه بریتانیا کشوری است که باعث تولد کشور آمریکا شد، مسئله قدمت بیشتر انگلیسی امریکن واقعیت دارد. هنگامی که اولین مهاجران از انگلستان به سمت آمریکا حرکت کردند، زبان رایج آن زمان را با خود به آمریکا بردند. این زبان /r/ محور بود و به آن «rhotic» می‌گوییم. در واقع در این زبان، حرف /r/ به طور واضح تلفظ می‌شود.

در همین حین، در شهرهای جنوبی ثروتمند بریتانیا، مردم طبقات بالاتر اجتماعی دنبال راهی بودند تا خود را از دیگران متمایز کنند، بنابراین شروع به تغییر گفتار خود کردند و آن را از «rhotic» تغییر دادند و به تلفظ نرم‌تر و نامفهوم حرف /r/ روی آورند. به طور مثال، آن‌ها کلماتی مانند «winter» را به شکل "win-tuh" تلفظ کردند. از آنجا که این افراد از طبقات اجتماعی بالاتر بودند و به اصطلاح، باکلاس محسوب می‌شدند، افراد دیگر دوست داشتند که این روش جدید صحبت کردن را از آن‌ها تقلید کنند. بدین ترتیب بود که این شیوه صحبت کردن به سرعت در بخش‌های جنوبی انگلستان رواج یافت. به زبان ساده‌تر، اگر شما انگلیسی را به سبک لندنی صحبت کنید، باکلاس‌تر در نظر گرفته می‌شوید.

انگلیسی بریتیش بیشتر شبیه فرانسوی است

زبان فرانسه بیشتر از آن چیزی که انگلیسی‌زبانان قبول دارند بر زبان انگلیسی تأثیر گذاشته است. این اتفاق اولین بار زمانی افتاد که «ویلیام فاتح» در قرن یازدهم به بریتانیا حمله کرد و زبان فرانسوی نورمانی را تبدیل به زبان رایج کشور کرد و آن را در مدارس، دادگاه‌ها و میان مردم طبقات بالای اجتماع رواج داد. این زبان در فرهنگ بریتانیا ماندگار نشد، بلکه در عوض به زبان انگلیسی میانه تکامل یافت، که ترکیبی از همه تأثیرات زبانی آن زمان بود.

دومین تغییر در طول دهه ۱۷۰۰ اتفاق افتاد. در آن زمان، استفاده از کلمات و املای سبک فرانسوی در بریتانیا بسیار مرسوم شد. البته، آمریکایی‌ها در آن زمان زندگی خود را در آن سوی اقیانوس اطلس می‌گذراندند و اصلاً در این روند شرکت نکردند. به همین دلیل است که انگلیسی بریتانیایی شباهت‌های زبانی بیشتری به فرانسوی نسبت به انگلیسی آمریکایی دارد و همچنین وسواس ما را با کروسانت توضیح می‌دهد. یا شاید این فقط من هستم.

املای انگلیسی امریکن نوعی اعتراض بود

فرهنگ لغت بریتیش و امریکن بسیار متفاوت هستند، زیرا آن‌ها توسط دو نویسنده بسیار متفاوت با دو دیدگاه بسیار متفاوت در مورد زبان گردآوری شده‌اند. در واقع، فرهنگ لغت بریتیش توسط محققانی از لندن جمع‌آوری شده است که فقط می‌خواستند تمام کلمات انگلیسی شناخته‌شده را جمع‌آوری کنند. از سوی دیگر، فرهنگ لغت امریکن توسط یک فرهنگ‌نگار به نام «نوآ وبستر» نوشته شده است. «وبستر» می‌خواست برای نشان دادن استقلال امریکا از بریتانیا، املای امریکن نه‌تنها ساده‌تر باشد، بلکه با املای بریتیش فرق داشته باشد.

او حرف «u» را از کلماتی مانند «colour» و «honour» که از نفوذ فرانسه به انگلیس ایجاد شده بود به طور کلی حذف کرد و آن را به صورت «color» و «honor» رواج داد. او به همین ترتیب، کلماتی را که به پسوند ise- ختم می‌شوند تغییر داد تا آنها را به شکل ize- بنویسیم، زیرا به نظرش املای کلمات انگلیسی امریکن باید بازتابی از نحوه تلفظ آن کلمه باشد.

در انگلیسی امریکن برخی کلمات حذف می‌شوند

گاهی اوقات در انگلیسی امریکن تفاوت‌هایی وجود دارد که برای انگلیسی‌زبانان بریتیش کاملا بی‌معنی و بی‌دلیل است. یکی از این موارد زمانی است که در انگلیسی امریکن افعال به طور کلی از جمله حذف می‌شوند. به عبارت دیگر، وقتی که یک انگلیسی‌زبان آمریکایی می‌خواهد به کسی بگوید که برایش نامه می‌نویسد، جمله «.I’ll write them» را به کار می‌برد. یا وقتی از یک آمریکایی می‌پرسید که آیا می‌خواهد به خرید برود، ممکن است در جواب بگوید «.I could».

جالب است بدانید که این پاسخ‌ها در انگلستان واقعاً عجیب به نظر می‌رسند، زیرا پاسخ «I’ll write to you» و «I could go» برای آنان جا افتاده است. حذف فعل ممکن است به این دلیل باشد که آمریکایی‌ها می‌خواهند حرفشان را سریع‌تر بیان کنند، یا شاید به این دلیل باشد که انگلیسی‌ها دوست دارند املای جملاتشان دقیقاً بازتابی از آنچه که می‌گویند باشد.

انگلیسی بریتیش و امریکن از زبان‌های دیگر کلمه وام گرفته‌اند

واضح است که انگلیسی بریتیش و امریکن به طور متفاوتی تکامل یافته‌اند که از جمله دلایل آن می‌توان به تأثیرات فرهنگی که به طور مستقل بر هر یک از آن‌ها اثر گذاشته است و نحوه وام گرفتن کلمات از زبان‌های دیگر اشاره کرد. بنا به دلایلی، این الگو در مورد نام خوراکی‌ها شدیدا صدق می‌کند. نمونه‌ای از این موارد عبارت است از coriander (کلمه انگلیسی برگرفته از فرانسوی) و cilantro (کلمه آمریکایی برگرفته از اسپانیایی) که به فارسی معادل «گشنیز» است.

به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به aubergine (کلمه انگلیسی برگرفته از عربی) و eggplant (آمریکایی، به این دلیل که شبیه تخم‌مرغ بنفش است) اشاره کرد. در این مورد مثال‌های بسیار زیاد دیگری وجود دارد، اما نکته مهمی که باید به خاطر بسپارید این است که باید کلمه مورد نظر را با توجه به کشوری که در آن هستید انتخاب کنید.

سوالات رایج درباره تفاوت لهجه بریتیش و امریکن

در ادامه این مطلب، برای درک بهتر تفاوت لهجه بریتیش و امریکن به تعدادی از پرسش‌های رایج در این خصوص پاسخ داده‌ایم.

تفاوت لهجه بریتیش و امریکن چیست؟

تفاوت اصلی لهجه بریتیش و امریکن در این است که در انگلیسی بریتیش، املای کلمات از زبان‌های دیگر، یعنی عمدتا فرانسوی و آلمانی الهام گرفته شده است، در حالی که املای انگلیسی امریکن بیشتر بر مبنا نحوه ادای کلمه استوار است.

عوامل زیادی وجود دارد که انگلیسی بریتیش و امریکن را از هم متمایز می‌کند. بارزترین آن‌ها لهجه است. تفاوت لهجه بریتیش و امریکن به ویژه در صداهایی مانند /r/ و صداهای مصوت خاص مثل /ɒ/ یا /ɑ/ و همچنین در کلماتی مانند «pop» و «stop» به چشم می‌آید. لهجه بریتیش و امریکن از لحاظ لحن نیز با هم متفاوت هستند. علاوه بر تلفظ، املای انگلیسی امریکن با املای انگلیسی بریتیش نیز متفاوت است و معمولا برای اشاره به موارد خاص از کلمات یکسانی استفاده نمی‌کنند. در آخر لازم به ذکر است که زبان انگلیسی بریتیش و امریکن ساختارهای دستوری متفاوتی نیز دارند.

آیا لهجه بریتیش در مقایسه با لهجه امریکن قدمت بیشتری دارد؟

اگرچه بریتانیا کشوری است که باعث تولد کشور آمریکا شد، برخلاف باور عموم، انگلیسی امریکن قدمت بیشتری دارد. هنگامی که اولین مهاجران از انگلستان به سمت آمریکا حرکت کردند، زبان رایج آن زمان را با خود به آمریکا بردند. این زبان /r/ محور بود و به آن «rhotic» می‌گوییم. در واقع در این زبان، حرف /r/ به طور واضح تلفظ می‌شود.

در همین حین، در شهرهای جنوبی ثروتمند بریتانیا، مردم طبقات بالاتر اجتماعی دنبال راهی بودند تا خود را از دیگران متمایز کنند، بنابراین شروع به تغییر گفتار خود کردند و آن را از «rhotic» تغییر دادند و به تلفظ نرم‌تر و نامفهوم حرف /r/ روی آورند. به طور مثال، آن‌ها کلماتی مانند «winter» را به شکل "win-tuh" تلفظ کردند. از آنجا که این افراد از طبقات اجتماعی بالاتر بودند و به اصطلاح، باکلاس محسوب می‌شدند، افراد دیگر دوست داشتند که این روش جدید صحبت کردن را از آن‌ها تقلید کنند. بدین ترتیب بود که این شیوه صحبت کردن به سرعت در بخش‌های جنوبی انگلستان رواج یافت. به زبان ساده‌تر، اگر شما انگلیسی را به سبک لندنی صحبت کنید، باکلاس‌تر در نظر گرفته می‌شوید.

انگلیسی بریتیش صحیح است یا انگلیسی امریکن؟

انگلیسی بریتیش در محلی که مورد استفاده قرار می‌گیرد «صحیح» در نظر گرفته می‌شود و انگلیسی امریکن یا استرالیایی نیز در مناطق خودشان انگلیسی صحیح محسوب می‌شوند. اگرچه ممکن است صحیح بودن لهجه‌های مختلف انگلیسی امر درستی به نظر نرسد، اما امروزه زبان‌شناسان بر این باورند که مسئله حائز اهمیت، استفاده صحیح از نکات دستوری است، نه لهجه. در نتیجه حتی لهجه انگلیسی ایرانی هم می‌تواند صحیح در نظر گرفته شود.

در واقع انگلیسی دیگر فقط متعلق به کشورهای انگلیسی‌زبان نیست و به عنوان زنده‌ترین زبان دنیا برای برقراری ارتباط میان جوامع مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد، در نتیجه برخی از زبان‌شناسان بر این باورند که صحبت با لهجه انگلیسی امریکن یا بریتیش نباید به عنوان مبنی قرار گیرد، بلکه مبنی اصلی، به‌کارگیری صحیح دستور زبان انگلیسی است.

جمع‌بندی

اگرچه بین انگلیسی بریتیش و امریکن تفاوت‌های خاصی وجود دارد، نکته کلیدی که باید به خاطر بسپارید این است که شباهت‌های این دو لهجه بیشتر از تفاوت‌های آنان است. استفاده اشتباهی از کلمات یا گرامر یکی از این لهجه‌ها به‌جای دیگری منجر به سوءبرداشت و عدم درک نخواهد شد. در واقع، آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها معمولاً می‌توانند بدون مشکل خاصی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، بنابراین اگر نمی‌توانید تفاوت‌های ظریف هر دو لهجه را به خاطر بسپارید، خیلی به خودتان سخت نگیرید.